Prosto i aktywnie

Od tego tygodnia postanowiłem wprowadzić małą zmianę w opisach tych naszych aktywności fizycznych. Ponieważ czasem nic szczególnego, zasługującego na dłuższe opisanie się nie dzieje, a zatem będę łączył cały tydzień w jednym wpisie i publikował go z początkiem kolejnego tygodnia. Będzie to, powiedzmy, taki tygodniowy dziennik aktywności. Zainteresowani zajrzą i przeczytają, a inni nie będą musieli przebijać się przez listę podobnych wpisów.

Aktywność fizyczna - wtorek - 25 marca 2014: bieg

Niestety, znowu zrobiło się przenikliwie zimno. Gdy wybiegaliśmy, termometr na zewnątrz pokazywał tylko 2 stopnie na plusie. Do tego ziąb był taki przenikliwy i nieprzyjemny, że w ogóle nam się nie chciało wychodzić z domu.

Jakoś się jednak przemogliśmy, zwłaszcza że w ostatnią niedzielę znowu lało cały dzień i żadnego biegu, ani wyjazdu rowerowego nie dało się uskutecznić. Szczerze mówiąc, może i na upartego dałoby się, ale przyjemność z tego byłaby raczej mizerna. Wiem, wiem, życie to nie tylko przyjemności, ale nie przygotowujemy się - przynajmniej na razie - do udziału w jakichkolwiek maratonach, biegach ulicznych itp. i dlatego, gdy pogoda jest bardzo mało zachęcająca, robimy sobie wolne.

Sam bieg dla mnie lekki i nawet przyjemny, gdy już się rozgrzałem. Matylda ciężko i trochę nerwowo nawet. Kobiety... Na koniec zrzut z monitoringu:

Aktywność fizyczna - czwartek- 27 marca 2014: bieg

Co tu dużo pisać: rutyna i tyle. Może nieco szybciej, niż zazwyczaj. Dość lekko i przyjemnie. Nie wiem, dlaczego ale ostatnio zawsze gdzieś w drugiej połowie biegu łapie mnie kolka. Raz mocniej, raz słabiej. Staram się nie pić, ani nie jeść bezpośrednio przed biegiem. Dziwna sprawa.

W związku z poprawą pogody na ścieżce znowu sporo ćwiczących ludzi. Miło widzieć, że coraz więcej osób stara się aktywnie spędzać swój wolny czas. Jeszcze któryś rok temu, co niektórzy pukali się w głowę, gdy mówiliśmy, że jeździmy rowerami na dłuższe wycieczki (w sensie 50-100 km) i mówili: -Przecież można podjechać samochodem. Teraz takie podejście już zanika. I bardzo dobrze. Sporo osób jeździ rowerkami, są biegający i jeżdżący na rolkach, są uprawiający nordic walking - pełen przekrój. Szkoda tylko, że wielu ludzi robi to tylko sezonowo, zrywami, a po miesiącu lub dwóch traci zapał. Ale ważne, że próbują. Może za którymś razem zaskoczy i już nie przestaną.

Aktywność fizyczna - sobota- 29 marca 2014: rower

Sobota, piękna pogoda, a my znowu na rowerek. Chociaż momentami wiatr był zdecydowanie nam przeciwny, to jednak przejażdżka się udała. W związku z ładną pogodą, chciałem porobić trochę zdjęć, żeby pokazać, jak było ładnie. Chciałem jakoś przekazać tę atmosferę słonecznego, spokojnego, rzec by się chciało, sielskiego, sobotniego popołudnia. Niestety, po zrobieniu jednego zdjęcia mój zabytkowy smartfon odmówił współpracy i po prostu się zawiesił. Pomogło tylko wyjęcie baterii, a ponieważ w tle cały czas rejestrował przebieg trasy, tak więc i zrzutu ekranowego nie będzie.
Trochę mnie to wszystko zeźliło i dałem sobie spokój z robieniem zdjęć... Wg licznika rowerowego, a stara Sigma nigdy nie zawodzi, wyszło 36 km trasy. W zamian zamieszczam to jedyne zdjęcie, które udało się zrobić. Tak, ta "buka" w prawym dolnym rogu, to mój wspaniały cień...

Aktywność fizyczna - niedziela- 30 marca 2014: multisport!

W niedzielę nieco się rozpędziliśmy. Wstaliśmy ok. 7.30 rano. Matylda zrobiła kawkę, zjadła śniadanie. Ja nie zjadłem, ponieważ nie jadam śniadań. Trochę się pokręciliśmy, poczytaliśmy, co tam kto miał i w okolicach 9.40 ruszyliśmy biegać.

Wreszcie w niedzielę (dwie poprzednie były zupełnie zachlapane i zawiane deszczem i wiatrem oczywiście) pogoda nam dopisała. Tak na marginesie. Najbardziej denerwujące jest to, kiedy przez cały niemal tydzień pogoda jest w miarę przyzwoita, a tu trzeba siedzieć w pracy. Nadchodzi sobota i niedziela - pogoda się psuje. Do szewskiej pasji mnie to doprowadza! Wiem, na pogodę wpływu nie mamy, ale taka "złośliwość przedmiotów martwych" bardzo deprymuje.

Tym jednak razem pogoda dopisała. Postanowiliśmy zatem wykorzystać tę wspaniałą aurę. Tak więc - kontynuując wątek - ok 9.40 ruszyliśmy biegać. Tak sobie biegliśmy i biegliśmy i nie wiadomo kiedy nabiegliśmy 11 km. Było w tym oczywiście - jak zaleca Galloway w swojej metodzie - kilka przerw na marsz. Poszło nam na tyle dobrze, że po powrocie do domu odsapnęliśmy nieco, wypiliśmy po kawce, zmieniliśmy ciuchy i... wskoczyliśmy na rowery! Żeby nie przedobrzyć, na rowerkach zrobiliśmy jakieś 25 km i szczerze mówiąc jakoś specjalnego zmęczenia nie odczuliśmy. Było super! Prawie bezwietrznie, słonecznie, ciepło. Ha, pierwszy raz wystąpiliśmy w krótkich gatkach!

Po wczorajszych przygodach z zawieszaniem się telefonu, dzisiaj dałem sobie spokój z próbami robienia zdjęć i dzięki temu jakoś udało się zarejestrować obie aktywności. Co prawda, telefon pomiędzy biegiem, a rowerem trzeba było nieco podładować, ale cóż, taka uroda współczesnych smartfonów. Więcej zdjęć będzie pewnie wtedy, gdy wymienię telefon na nowszy, co jak widać, trzeba chyba w niedługim czasie zrobić... Zrzuty ze sports-trackera poniżej.

Sobota, imieniny kota! Nic z tego. Korzystając z pięknej pogody ruszyliśmy na rowery. Tak jak w tytule - rower - rozpoczęcie sezonu - był to nasz pierwszy wyjazd w tym roku. Jak powiada hasełko, które gdzieś widziałem:

Poczuj power - wyjdź na rower!

No i poczuliśmy power! Pogoda była idealna. Ciepło, słonecznie, lekki wietrzyk, niemal zupełnie nie przeszkadzający w jeździe - super! Rowerki po szybkim przeglądzie i dopompowaniu powietrza po zimowej przerwie spisały się bez zarzutu. Co prawda od jakiegoś już czasu obiecuję sobie, że zrobię porządny przegląd, ale zawsze jakoś tak czasu brakuje... Na szczęście sprzęt jest dość solidny i nic złego się nie dzieje.

Tutaj napiszę tylko, że nasze rowery to bodajże sześcioletnie Authory. Nie jest to więc jakaś wysoka półka, ale rowery spisują się bardzo dobrze. Więcej informacji i jakieś zdjęcia sprzętu postaram się zamieścić, w którymś z przyszłych wpisów. Na razie tylko tak sygnalizacyjnie. Są to autory turystyczne, czyli z pełnym oprzyrządowaniem typu bagażnik, oświetlenie itp ustrojstwa. Takie też jest nasze jeżdżenie. Jeździmy turystycznie. Nie na czas, nie na prędkość, raczej dla samej przyjemności kręcenia i podziwiania krajobrazów.

Na otwarcie sezonu zrobiliśmy 30-sto kilometrową trasę. Nie było źle. Nawet siodełka po przerwie aż tak bardzo nie dały się nam we znaki, niemniej jednak trochę przyzwyczaić się trzeba będzie... Rower to zupełnie inny rodzaj wysiłku, niż bieganie. Bardziej pracują nogi, układ serce-płuca - przynajmniej przy naszych prędkościach - prawie wcale nie odczuwa zmęczenia.

Tym razem aparatura pomiarowa nie zawiodła i oto mamy zrzut ekranu z przejażdżki:



Pozdrawiamy serdecznie i do następnego razu!

Ciepło! Wreszcie znowu ciepło i bezwietrznie! Naprawdę bardzo, ale to bardzo przyjemnie. Wieczorna przebieżka dostarczyła dużo frajdy i relaksu.

Mimo dość późnej już pory na ścieżce kilka osób maszerowało z kijami. Jedni mniej, inni bardziej energicznie, jak tam komu wygodniej. Minęliśmy się także z dwoma biegającymi.

Fajne jest wzajemne pozdrawianie się biegających. Coś w rodzaju tego, jak kiedyś pozdrawiali się podniesieniem dłoni kierowcy autobusów PKS. Bardzo to miły i budujący gest.

Tak więc biegający - pozdrawiajmy się się nawzajem i nie tylko. Była kiedyś taka książka: Jan Kamyczek "Grzeczność na co dzień". Pamiętacie? Klasyk bon tonu! Polecam przeczytać szczególnie niektórym kierowcom, którzy widząc biegnącego człowieka:

• patrzą na niego z politowaniem
• patrzą na niego z zazdrością
• patrzą na niego tak, jak gdyby nigdy nie widzieli biegnącego człowieka

Pamiętam, że kiedyś Matylda mówiła coś o grubych kierowcach, których na widok szczupłej biegającej osoby zazdrość zżera, a ręka sama skręca kierownicę w kierunku biegacza... ;)

Dzisiaj nie będzie ekranu ze sports-trackera ponieważ urządzenie pomiarowe coś zaszwankowało i przestało mierzyć cokolwiek po jakiejś minucie działania, ale o tym dowiedziałem się dopiero, jak przybiegliśmy. Napiszę z głowy: dystans standardowy - ok 5 km, czas może trochę lepszy, ponieważ biegło się lekko i przyjemnie. Matylda co prawda, znowu narzekała, ale spuśćmy na to zasłonę milczenia...

Pozdrawiamy i do następnego biegu!

Oto kot. Przedstawiamy naszego prawie białego kota noszącego, jak na kota przystało, dostojne imię Merlin. Kocurek przybłąkał się do nas jakieś sześć lat temu jesienną porą.... Był mały, chudy, brudny i zaniedbany. Żal było zostawić... i chociaż specjalnie uczuciowy nie jestem, to jednak ten mały brudas jakoś mnie wzruszył o Matyldzie nie wspominając.

W ten oto prosty sposób Merlin został naszym domownikiem. Na początku zafundowaliśmy mu "pełny przegląd" u weterynarza, odrobaczanie itp mało przyjemne zabiegi. Dość długo walczyliśmy z jego uszami. Kot miał uszy porównywalne do kopalni króla Salomona. Brudne, to mało powiedziane, a za czyszczeniem ich nie przepadał... Na szczęście był na tyle mały, że jakoś, krok po kroku, doprowadziliśmy mu te uszy do zadowalającego stanu. Jego całego zresztą też.

Podczas jednej z wizyt u weterynarza Merlin tak się wystraszył, że schował się w samochodzie pod deską rozdzielczą. Nie mam pojęcia jak on to zrobił. Położyłem go na przednim siedzeniu, bo nie mieliśmy jeszcze wtedy transportera do przewozu kotów, zamknąłem drzwi, poszedłem na miejsce kierowcy wsiadam, kota nie ma... Szukam pod siedzeniami wołam, kiciam... kota nie ma. No ładnie - myślę sobie - pewnie wykorzystał jakiś moment zanim zamknąłem drzwi i wymknął się z samochodu... Matylda mnie zabije. Wychodzę z auta, szukam, wołam, kota nie ma. No nic - pomyślałem - pewnie w strachu gdzieś uciekł i już go nie znajdę (wiem, jestem bez serca...). Jadę do domu. Będę się tłumaczył.

Dojechałem do domu, wjechałem do garażu, zgasiłem silnik i jakoś przez moment jeszcze siedziałem w fotelu, a tu słyszę, coś skrobie pod deską rozdzielczą, tam gdzie drążek kierowniczy. Myślę sobie - co tam znowu z tym samochodem się dzieje - skrobania pod kierownicą jeszcze nie grali. Wychodzę z auta, wciskam głowę pod kierownicę, patrzę, a tam moja zguba jakoś nieprawdopodobnie wciśnięta pomiędzy drążek kierowniczy, wszystkie kable, kostki elektryczne i pozostałe ustrojstwa.

Byłem prawie pewien, że skończy się na demontażu tych wszystkich nieszczęsnych plastików, kabelków itp pierdółek. Na szczęście kot to kot i w jakiś sobie tylko znany sposób powyginał się tak, że bez wybebeszania samochodu udało go się spod tej nieszczęsnej deski rozdzielczej wydostać.

Teraz Merlin jest już dorosłym kocurem, co prawda jest mało poważny jak na swój wiek, ale dzięki temu nasz drugi kot przeżywa przy nim drugą młodość. Tak, tak, mamy drugiego kota, ale o nim innym razem.
Zdjęcia są jakie są. Część robiona starym telefonem. Część aparatem. W ogóle dobrze, że jakieś zdjęcia udało mi się zrobić, ponieważ Merlin jest bardzo czujny i nie lubi, gdy ktoś zbliża się do niego z jakimś dziwnym urządzeniem w ręku. Poza tym jest bardzo ruchliwy i nie chce pozować... ;)

Rozmawiamy o nauczycielach. Jacy są, ogólnie o pracy nauczycieli, o szkole, o pracy w szkole i tym podobna okołoszkolna tematyka.

- To może powiedz, jakie wg ciebie wady może mieć nauczyciel...

Chwila zastanowienia, skupienie na obliczu, zmarszczone czoło. Wreszcie odpowiedź:

- Nauczyciel może seplenić!

Hmm, cóż by tu rzec na takie dictum. W sumie to i prawda: nauczyciel może seplenić :) Wada jak byk!

Wieczorna przebieżka po niedzielnej przerwie. W niedzielę nie biegaliśmy w ogóle. Głównie ze względu na pogodę - straszny wiatr i do tego prawie bez przerwy deszcz - zrobiliśmy sobie dzień regeneracyjny, czyli "niedzielne leżenie bykiem". Chociaż trochę szkoda było dnia wolnego bez aktywności na wolnym powietrzu, to jednak odpoczynek nam, a zwłaszcza mi, się przydał (co widać było na poniedziałkowych siadach na siłowni...).

Dzisiaj natomiast, jakby specjalnie dla nas, wieczorem zrobiło się bezwietrznie i całkiem ciepło. Krótka przebieżka była prawdziwą przyjemnością. Co prawda wyniki czasowe i prędkościowe specjalnie nie powalają, ale samopoczucie było wspaniałe i to jest ważne. Nie biegamy wszak - przynajmniej na razie - dla wyniku i medalu. Biegamy dla siebie, dla radości z wysiłku, dla dobrego nastroju. To naprawdę uzależnia. Kiedyś nigdy nie uwierzyłbym komuś, kto powiedziałby: - Słuchaj, najedzie czas, że będziesz biegał cztery razy w tygodniu. - Ja? Biegał? Cztery razy w tygodniu? Nie ma takiej możliwości! A jednak... Obecnie biegamy i dobrze nam z tym. Niezdecydowanych gorąco namawiamy do wyruszenia na trasę. Warto zrobić coś dla siebie.

Tradycyjnie na koniec zrzut ze sports trackera:

Akuratnie nastał nam czas szkolnych rekolekcyj i tak mnie się na dumanie zebrało, czy dobrze to aby, że zbożne owe nauki stały się niejako przymusowym elementem szkolnego programu. Do przemyśleń w tym temacie skłonił mnie widok młodzieży stadnie, pod bacznym okiem nauczycieli, snującej się pomiędzy szkołą, a kościołem.

Wygląda to mniej więcej tak: Kto może i wykorzysta moment, szybkim krokiem oddala się od grupy w stronę pobliskiego marketu spożywczego, ktoś inny chowa się gdzieś w załomie bramy na zakazanego papierosa, jakaś tam wreszcie część grupy do kościoła dociera, w ławach zasiada i rzeczone rekolekcje odbywa.

Ale, ale, Panie i Panowie, po to właśnie są rekolekcje! Po to, aby lekcyj w szkole nie było, a musem do kościoła zagnane dziatki w pokorze nauk pobożnych wysłuchać mogły. Niechajże siedzą i słuchają! - Nie chcą? - Trudno - muszą siedzieć - takie prawo! Bo to jest szkoła. Bo to jest Polska Szkoła dla Polskich Katolickich Dzieci!

Nieważne, że zainteresowanie wygłaszanymi przez księdza naukami jest mizerne. Nieważne, że ksiądz niespecjalnie przygotował się do pracy i drugi już rok z rzędu odczytuje te same nauki (dobra, dobra, w zeszłym roku robił to w innej parafii, niech mu będzie, pewnie nie miał czasu na przygotowania). Nieważne, że na bezsensowne łażenie po mieście traci się mnóstwo czasu, nieważne, że dla tych, którzy ewentualnie nie byliby zainteresowani, lub - przed czym Boże uchowaj- wyznawaliby inną jakowąś wiarę, nie proponuje się żadnego sensownego zastępstwa rekolekcyjnych pogadanek. Nieważne wreszcie, że program nauczania i tak już okrojony, skrócony, uproszczony i zniechęcający do jakiejkolwiek własnej aktywności, twórczego myślenia i rozwiązywania problemów i tak nie jest realizowany z powodu braku czasu.

Wszystko to nijak ważnym nie jest. Ważnym nie jest i to także, że ludzie przygotowujący się do matury nie umieją ze zrozumieniem przeczytać kilkunastu akapitów tekstu, że są uczniowie, którzy szczycą się tym, iż podczas krótkiego żywota swojego nie dane im było ni jednej marnej książczyny przeczytać, że rozszyfrowując dzieła poniektórych absolwentów gimnazjów samemu można z rozpaczy zacząć robić błędy ortograficzne. Ważnym nie jest, że coraz częściej wytłumaczeniem braku opanowania zasad ortografii, czy też innych umiejętności jest orzeczenie o dys -grafii, -leksji, -ortografii, -kalkulii. Nic to - jak rzekłby Mały Rycerz z powieści Sienkiewicza, wszystko to furda...

Ważnym jest to natomiast, że mamy rekolekcje i mnóstwo kościelno-państwowo-upamiętniających świąt i celebracyj po drodze, ważnym jest, że kiedy tylko cień szansy najmniejszy pojawi się, kombinujemy tak, żeby z dwóch, zrobić co najmniej pięć dni wolnego, no bo przecież długi weeeekend się należy. Ważne są rekolekcje. Ważne są obchody “ku czci” i odczytywanie dyrdymałów pod pomnikami. To jest ważne. Tego nie puścim i wydrzeć nie damy! Tak nam dopomóż Bóg i święty Krzyż i kto tam jeszcze… a i Przenajświętsza Panienka!

Nie chcę, bo to i niemożliwe i niepożądane byłoby, aby wszyscy byli Mickiewiczami, Banachami czy Newtonami. Sam robię błędy i nie umiem całek. Chodzi mi bardziej o budowanie w ludziach (złe słowo, ale nie umiem znaleźć lepszego) jakiegoś poczucia osadzenia, zakorzenienia w środowisku, historii i kulturze europejskiej (i nie ma to nic wspólnego z Unią Europejską). Zastanawia mnie natomiast, czy to stopniowe obniżanie poziomu nauczania kosztem tłoczenia do głów religijno-patriotyczno-medialnej papki, to spłycanie wszystkiego i traktowanie “po łebkach”, nie doprowadzi do momentu, w którym

niewykształcona większość może przegłosować wykształconą mniejszość

(Jim Trelease, “Podręcznik głośnego czytania”), a zresztą - kto wie - może ten moment już dawno mamy za sobą...

Przepraszam, że tekst odrobinę emocjonalny wyszedł, ale tak jakoś mnie to ruszyło, że i napisać musiałem.

Sobotnie bieganie. Jedno słowo: tragedia. Ciężko, boląco, bez polotu i amortyzacji. Mozolne tupanie noga za nogą. Do tego straszny wiatr, który odbierał całą przyjemność z i tak ciężkiego biegu.

Matylda wymyśliła jakiś ból śródstopia, ja biegłem z kolkopodobnym bólem w boku. Normalnie: tuptanie dwóch połamanych inwalidów. Pocieszamy się tylko tym, że następnym razem będzie lepiej, o ile ta nieszczęsna pogoda nie zepsuje się do reszty... (dopisane drugiego dnia: pogoda zepsuła się do reszty, a tak było ładnie)

Zaliczyliśmy - tylko i aż tyle. Prędkość i czas ze zrzutu ekranowego mówią same za siebie: jakoś się toczyliśmy:

Zdrowy koktajl owocowy. Zdrowy i smaczny koktajl owocowy w kilka minut. Do wykonania tego dzieła użyłem:

• mrożonki kompotowej (truskawki, maliny, czarne porzeczki, czereśnie),
• dwóch mocno dojrzałych bananów,
• dwóch owoców kiwi, także mocno dojrzałych,
• jogurtu typu greckiego - gęsty i tłusty, a co tam!

Wykonanie tak proste, że prostsze już być nie może:

• jeżeli używamy owoców mrożonych, to najpierw je oczywiście rozmrażamy,
• do jakiegoś naczynia - ja mam od blendera - wrzucamy owoce i stopniowo po kolei miksujemy,
• gdy mamy już owoce zmiksowane dodajemy wg potrzeb i uznania jogurtu
• wszystko - koktajl gotowy

Wykonanie zajmuje dosłownie kilka minut, a sam koktajl smakuje wspaniale. Można oczywiście użyć innych owoców czy nawet warzyw, można użyć innego rodzaju jogurtu (jak ktoś bardzo uważa na tłuste), można użyć mleka, można dosłodzić miodem - możliwości są wręcz nieograniczone.


Wiem, że nie jest to żaden odkrywczy przepis na super koktajl owocowy. Pisząc o tym chciałem raczej zwrócić uwagę na to, jak bardzo szybko, bez wyszukanych produktów i skomplikowanych przepisów możemy zrobić coś smacznego, pożywnego i w miarę zdrowego.

Bo to nie jest tak, że zdrowe jest tylko to, co wymaga produktów z drugiej półkuli, półtoradniowego czasu przygotowania, do tego nieciekawie smakuje i wygląda. Tymczasem nasze myślenie zmierza często właśnie w kierunku: albo schabowy z kapustą albo tofu i algi, a to nie tak, to nie tak. Pozwólcie, że zacytuję "klasyka":

Nie idźcie tą drogą...

Nie idźcie tą drogą, ponieważ ze zwykłych, dostępnych na co dzień produktów także można zrobić bardzo wiele smacznych i zdrowych potraw i wcale nie trzeba do tego być milionerem, lub mieć dostępu do Bóg wie jakich składników. No, chyba że ktoś lubi się polansować, co to on tam zdrowego zajada z tych przykładowych alg...

Owocnego eksperymentowania dla wszystkich :)

Wypiska z wieczornej przebieżki 13.03.2014. Bieg do bólu standardowy. Znaczy się: nic specjalnie ciekawego się nie wydarzyło. Pogadaliśmy trochę po drodze, bo tempo było wzorowo konwersacyjne ;)

Motywacja na poziomie średnim, ale nie ma co się dziwić, bo nam przeważnie wysiłek w końcówce tygodnia wychodzi nieco słabiej. Jakieś takie zmęczenie całotygodniowe zaczyna się objawiać. Do niedawna najgorszym dniem do biegania była sobota. Zupełny brak sił i chęci. Teraz, o dziwo, nie jest już tak źle, ale i tak im bliżej weekendu, tym ciężej te nogi podnosić.

Po wszystkim - jak zwykle - nastrój i chęci w górę. Cały dystans biegiem, bez przerw na marsz. Warta odnotowania jest jeszcze pogoda. W ciągu dnia ciepło, a nawet bardzo ciepło, wieczorem natomiast przenikliwie zimno, przynajmniej na początku biegu. Dość nieprzyjemne uczucie.
Na koniec zrzut ze sports-trackera:

- Matylda, pamiętasz jak to nasze bieganie się zaczęło?

- Najpierw przez dwa lata chodziliśmy na spacery, bo ja zawsze chciałam i lubiłam spacerować, a i ty w końcu dałeś się na te spacery namówić. Żeby być dokładnym: na spacery chodziliśmy w okresie jesienno-zimowo-wiosennym. Latem był rower - tradycyjnie, ale o rowerze kiedy indziej. Później wymyśliliśmy nordic walking, z którego, poza zakupem kijów, nic nie wyszło...

Krótka relacja w wczorajszej wieczornej przebieżki. Biegło się bardzo przyjemnie i lekko. Pogoda wymarzona: słaby wietrzyk, mało ludzi na ścieżce, cichy i spokojny wieczór. Nogi same niosły. Co więcej, Matylda bez problemu przebiegła cały dystans bez przerwy!

Dlaczego jest to warte odnotowania i w ogóle co nieco o naszym bieganiu napiszę w którymś z kolejnych wpisów. Teraz powiem tylko, że staramy się biegać wg zasad z książki Jeffa Gallowaya o nieco przydługim tytule: "Bieganie metodą Gallowaya. Ciesz się dobrym zdrowiem i doskonałą formą". O samej metodzie i jej autorze można poczytać np. na stronie dobiegu.pl.


W zasadzie to właśnie ta metoda przekonała nas do biegania jako takiego, bo jakoś nigdy nie byliśmy specjalnymi zwolennikami tego rodzaju aktywności... o, rower... rower to zupełnie co innego, ale to temat na kolejne wpisy.

Poniżej mała wypiska z informacji zanotowanych przez Sports-trackera. Co to ten Sports-tracker i do czego służy także postaram się niebawem wyjaśnić. Bądźcie czujni ;)



Wiem, wiem, na razie wszystko to jest bardzo chaotyczne i niepoukładane i bardzo za to przepraszam. Mam nadzieję, że z czasem uda mi się wprowadzić trochę porządku i systematyki.

po szynach ospale... Tym cytatem z wiersza Tuwima rozpoczynamy pisaninę na naszym blogu. Nie mamy pojęcia, czy będzie to "niekończąca się opowieść", czy może raczej krótki i nieudany epizod z blogowaniem. Jakby tam nie było, sprawa wcale nie jest prosta. Dlaczego? Ano dlatego, że "primo po pierwsze":