Prosto i aktywnie

Sobota i niedziela. Wiele więcej nie trzeba, żeby przy wspaniałej pogodzie cieszyć się wycieczką w Góry Sowie, a konkretnie spacerami po terenie Parku Krajobrazowego Gór Sowich. Park powstał w 1991 roku, położony jest w Sudetach Środkowych i obejmuje centralną część Gór Sowich wraz z Wielką Sową i Kalenicą.

Wycieczkę rozpoczęliśmy na Przełęczy Sokolej. Można tutaj zaparkować samochód, są jakieś restauracje itp. Z przełęczy ruszyliśmy asfaltem w kierunku pobliskiej Rzeczki, by po około 1,5km skręcić na szlak wiodący przez Jelenią Polanę na Małą Sowę. Przy okazji wspomnę, że wejście na Małą Sowę było chyba najbardziej stromym odcinkiem całej naszej mini wyprawy. Później teren był raczej tylko lekko pofałdowany. 

Sama Jelenia Polana to raczej mało ciekawe miejsce. Takie zarośnięte rozdroże. Dopiero za Małą Sową zrobiło się bardziej ciekawie. W ogóle myślę, że odcinek pomiędzy sowami był jednym z najbardziej ciekawych krajobrazowo, no może jeszcze droga z Koziego Siodła z szerokim widokiem na Kotlinę Dzierżoniowską dorównywała urodą. 

Po Małej Sowie przyszła kolej na Wielką Sowę (1015m n.p.m.) - najwyższy szczyt Gór Sowich. Tutaj obowiązkowo wdrapaliśmy się na wzniesioną w latach 1905-1906 z inicjatywy Towarzystwa Sowiogórskiego z Dzierżoniowa wieżę widokową, aby podziwiać panoramę okolicznych wzniesień. Widok piękny. Sama wieża zadbana, chociaż przydałoby się już małe odświeżenie elewacji. Na Wielkiej Sowie oprócz wieży są miejsca na ognisko czy grilla, wiaty, ławeczki itp. Można posiedzieć, odpocząć, porobić zdjęcia. Sympatyczne miejsce, chociaż ludzi mnogo, bo przecież jak to być w Górach Sowich i nie wejść, lub nie wjechać rowerem na Wielką Sowę. Takoż i my przecież dołączyliśmy do spragnionych dokonania tego wyczynu.

Jako że za tłumem nie przepadamy, z Wielkiej Sowy potuptaliśmy w kierunku Rozdroża pod Wielką Sową i dalej ku Rozdrożu pod Gołębiem. Zarówno na żółtym szlaku do Rozdroża pod Gołębiem jak i na zielonym z rozdroża w kierunku Koziego Siodła nie spotkaliśmy żywego ducha.

Widok z wieży na Wielkiej Sowie

Z Koziego Siodła poszliśmy - rzec można - autostradą widokową w stronę Przełęczy Jugowskiej. To jest miejsce, o którym wspomniałem na początku wpisu. Bardzo prosta - w sensie równa i płaska - droga z rozległym widokiem na Kotlinę Dzierżoniowską. Na Przełęczy Jugowskiej - tłumy. Turyści pieszy, motocykliści, rowerzyści, kogo tam nie było. Będąc na przełęczy planowaliśmy jeszcze odwiedzić schronisko Zygmuntówka, ale w końcu jakoś  nam się odechciało i czerwonym szlakiem zawróciliśmy w stronę Koziej Równi i dalej - Koziego Siodła.

 Po drugiej wizycie na Kozim Siodle wybraliśmy żółty szlak wiodący do Schroniska Sowa i dalej z powrotem do punktu wyjścia naszej wycieczki, czyli na Przełęcz Sokolą. Tutaj zapakowaliśmy się do samochodu i pojechaliśmy do Jedliny, gdzie mieliśmy zarezerwowany nocleg w Hotelu Jedlinka.

 W samej Jedlinie byliśmy w 2017 roku przy okazji uczestnictwa w Górskim Półmaratonie, spaliśmy wtedy w Zaciszu Trzech Gór i oprócz biegu zwiedziliśmy Sztolnie Walimskie, Kompleks Riese, Zamek Grodno. 

Tym razem planowaliśmy tylko spacer na jedliński rynek. Od naszej ostatniej tutaj bytności wiele się nie zmieniło i w sumie później trochę żałowaliśmy, że zamiast łazić  po Jedlinie nie wybraliśmy się na Górę Borową, żeby zobaczyć postawioną na niej w 2017 roku fikuśną wieżę widokową. Trudno - wszystkiego mieć nie można. 

 Pozostał nam późnopopołudniowy spacer do Pałacu w Jedlinka, przed którym stoi replika aeroplanu (Fokker Dr 1) Czerwonego Barona, czyli Manfreda Albrechta Freiherrra von Richthofena, asa myśliwskiego z czasów I Wojny Światowej, który wraz z rodziną zamieszkiwał w pobliskiej Świdnicy. Sam pałac został wybudowany w XVII wieku. W latach 1944-1955 w pałacu mieściło się biuro projektowe organizacji Todt, a później, znaczy się po wojnie, jak wiele podobnych zabytków, tak i pałac Jedlinka został przekazany PGR-owi i niszczał. 

Od 2004 roku pałac wraz z przyległym terenem, hotelem Jedlinka, hostelem, restauracją (wegetarianie wiele tu dla siebie nie znajdą) i browarem (bardo dobre piwo), jest prywatną własnością. Wyremontowana została frontowa część pałacu, kilka sal wewnątrz. Odremontowana cześć pałacu, hostel i browar oraz replika specjalnego pociągu "Amerika" Adolfa Hitlera wygląda bardzo dobrze. Nie patrzcie jednak na pałac od tyłu. Dlaczego? Ano dlatego:

Szczęście w nieszczęściu, że w ogóle ktoś to kupił i wyremontował chociaż część pałacu oraz zagospodarował przyległy teren, gdyż w przeciwnym razie Pałac Jedlinka pewnie smętnie porastałby krzakami i zielskiem i po cichutku się rozpadał, aż w końcu na jego miejscu wybudowano by jakiś market, lub osiedle domków.

Po nocy spędzonej w Hotelu Jedlinka oraz pysznym śniadaniu poszliśmy jeszcze na mały spacer jedną z tras Active Jedlina wiodącą od pałacu w kierunku stacji Jedlina. Później już tylko torby do samochodu i koniec wycieczki, szanowni Państwo. Góry Sowie nie są może aż tak urokliwe, jak np. Góry Stołowe. Niemniej jednak można tu spędzić wiele przyjemnych chwil, zrobić kilkanaście kilometrów po ciekawych szlakach turystycznych, że o zwiedzaniu nawet nie wspomnę, bo atrakcji - zarówno tych starszych, jak i związanych z historią najnowszą - w regionie nie brakuje.

DFBG po raz drugi. W roku ubiegłym K-B-L 110km, teraz druga część trasy Biegu Siedmiu Szczytów, czyli Super Trail 130km.

Decyzję o starcie w tym biegu podjąłem praktycznie zaraz po ukończeniu K-B-L-a rok temu. No bo sprawa była oczywista: najpierw 110, później 130, a może kiedyś, za parę lat 240km. Super-Trail 130km planowałem jako główny bieg roku 2019 i pod jego kątem prowadziłem przygotowania.

Przełęcz Lądecka

Do Lądka przyjechaliśmy kilka dni wcześniej, bo oprócz udziału w biegu, wyjazd ten miał być także krótkimi wakacjami dla nas obojga. Ponieważ pogoda była wspaniała, to już w dniu przyjazdu wybraliśmy się na Borówkową Górę przez Przełęcz Lądecką.

Wyjście na Borówkową to przyjemna, kilkunastokilometrowa wycieczka, której zwieńczeniem są piękne panoramy z wieży widokowej stojącej na szczycie góry.

Przełęcz Lądecka

Drugi dzień w Lądku to mini wycieczka na Trojak, ruiny zamku Karpień oraz do leśnego kościółka znajdującego się w pobliżu. Ponieważ był to dla mnie dzień przed startem, dlatego też nie chciałem już robić jakichś bardziej męczących wyjść w teren.

Nadszedł wreszcie dzień biegu. Tego dnia poszliśmy tylko na "wycieczkę" do Dino, żeby uzupełnić zapasy żywnościowe. Później już tylko odpoczynek i ładowanie przed biegiem. Nawiasem mówiąc, trochę za późno to ładowanie skończyłem, co poskutkowało dobrze mi znanym z  ubiegłorocznej Sudeckiej Setki wzdęciem i bolesnością jamy brzusznej podczas pierwszych godzin biegu.

Panorama z wieży widokowej na Borówkowej Górze

Start zaplanowany był na godzinę 18.00. Ruszaliśmy z Lądka razem z zawodnikami dystansu 240km. Nas czekało130km, około 4200m przewyższeń i meta w Kudowie Zdroju. Pogoda była - moim zdaniem - idealna. Nie za ciepło, nie za zimno, sucho, bez błota i silnego wiatru - nic, tylko biec.

O biegu Super Trail 130km czytałem i słyszałem różne opinie. Na ogół był on oceniany znacznie gorzej od K-B-L-a. A że niby trudniejszy, a że nic ładnego po drodze nie ma, a że limit czasowy taki sam, jak na 110. Nie przejmowałem się specjalnie tymi głosami, bo po prostu chciałem ten bieg przebiec, choćby i był on niespecjalnie ciekawy. Teraz, gdy go już ukończyłem, muszę przyznać, że zgadzam się z większością zasłyszanych opinii. Bieg faktycznie jest jakiś taki toporny i ogólnie upierdliwy.

Motyle w ruinach zamku Karpień

Punkt 18 ruszyliśmy z Lądka w kierunku Trojaka (tak, tego samego, który odwiedziliśmy wczoraj podczas wycieczki). Praktycznie już od startu rozpoczął się podbieg. Najpierw trochę asfaltu, później skręt na szlak i licznik przewyższeń od razu zwiększył obroty.

Raz z górki, raz pod górkę, szlakiem po granicy i wreszcie solidne podejście na Śnieżnik. Lekko nie było, ale przynajmniej podczas podchodzenia nie odczuwałem tak bardzo dolegliwości żołądkowych. Na Śnieżnik wdrapałem się kilkadziesiąt minut po północy. W zeszłym roku o północy byłem na Szczelińcu, w tym na Śnieżniku, ciekawe doświadczenie.

W lesie

O ile samo wejście nie było jeszcze najgorsze, o tyle zbieg mocno dał mi się we znaki, głównie ze względu na to, że przy każdym kroku trzęsło moimi obolałymi trzewiami niemożliwie. Jakoś dotarłem do końca zbiegu i tutaj czekała mnie nagroda w postaci równej asfaltowej drogi do punktu. 

Przełęcz Lądecka - między drzewami kościół św. Jana Nepomucena w Lutynii

To chyba na tym właśnie punkcie - choć nie jestem do końca pewien - popiłem gorącej herbaty i po kilku kilometrach wreszcie mogłem biec normalnie. Reszta nocy minęła spokojnie i bez przygód. Po prostu biegłem swoje i tyle. Wreszcie zaczęło świtać. Było to gdzieś na punkcie w Długopolu. Noc się skończyła, rozpoczął się wschód słońca, mogłem zdjąć czołówkę i od razu zrobiło się raźniej.

Swoim tempem napierałem dalej. Gdzieś po drodze zatrzymałem się na dobrze zaopatrzonym punkcie obsługiwanym przez ekipę Biegu Rzeźnika. Dalej, już po czeskiej stronie w okolicach Masarykowej Chaty znowu było trochę asfaltu. Jakoś specjalnie mnie to nie zmartwiło. Powiem więcej: byłem mocno z tego powodu zadowolony, a równe asfaltowe odcinki pozwoliły mi nawet nadrobić trochę czasu. Zapas do limitu miałem spory i nieśmiało zacząłem myśleć, że być może uda mi się dobiec do mety na 15... Matylda dzwoniła do mnie parę razy i też mówiła, że przewidywany czas dotarcia do mety mam przed godziną piętnastą.

Zdrój Wojciech w Lądku

Marzenia marzeniami, a życie życiem. Do punktu w Dusznikach na 112km dobiegłem w całkiem dobrym stanie i nastroju, choć czułem już, że ostatnie kilometry będą trudne i tempa pozwalającego mi na zakończenie biegu o 15 nie utrzymam. No i nie utrzymałem. Druga z Dusznik do Kudowy to było powolne umieranie. Zrobiło się ciepło, duszno i burzowo. Ciśnienie pewnie zaczęło spadać, nogi robiły się coraz cięższe, a kilometry wlokły się niemiłosiernie. Do tego niespodziewane ostre podejście gdzieś w lesie i stwierdziłem, że mam w nosie metę o 15.00. Chwała i wielkie dzięki ludziom, którzy przed swoim domem wystawili dwa wiadra z zimną wodą. Z wielką radością skorzystałem z możliwości schłodzenia i spokojnym krokiem zmierzałem w kierunku Kudowy. Dopiero kilka kilometrów przed metą ponownie odzyskałem siły i zacząłem truchtać, a przez Kudowę i na metę wbiegłem z fasonem i uśmiechem na ustach, przeskakując po dwa stopnie w parku zdrojowym. Aż sam się dziwię, jak to możliwe, mimo że nie tak dawno ledwo szedłem.

W lesie w okolicach Lądka Zdroju

Bieg ukończyłem z wynikiem w okolicach 21 i pół godziny. Narzekać nie mam na co. Szczerze mówiąc, zakładałem że jeśli ukończę w 24 godziny to w zupełności mi to wystarczy. Nie powiem, zmęczył mnie ten Super Trail całkiem nieźle, do tego te nieszczęsne kłopoty wzdęciowe. Mimo wszystko jednak, dotarłem do mety, pokornie wraz z innymi odczekałem ponad dwie i pół godziny na transport do Lądka i wreszcie po niemal 25-ciu godzinach od startu mogłem wziąć prysznic, zjeść coś normalnego i położyć się spać.

Dzień po biegu spędziliśmy kibicując startującym na krótszych dystansach. Trochę pokręciliśmy się po expo i Lądku, delikatnie rozchodziłem nogi i wszystko zdawało się być w jak najlepszym porządku.  Wracając kolejnego dnia do domu zahaczyliśmy jeszcze o Javornik w Czechach. Trochę pokręciliśmy się wokół zamku i po miasteczku i ruszyliśmy  dalej. Nadal wszystko zdawało się być w porządku, choć czułem się trochę zmęczony i lekko bolała mnie głowa. Myślałem, że to zwyczajne zmęczenie po biegu i że po kolejnej nocy wszystko mi przejdzie. Byłem w błędzie. Po kolejnej nocy wstałem rano i okazało się, że niemal nie mogę mówić. Jakaś paskudna choroba wykorzystała pobiegowe osłabienie i zaatakowała.

Przełęcz Lądecka

Tydzień z kaszlem, katarem, bólem głowy i ogólnym rozbiciem. Drugi tydzień z kaszlem i katarem. Wszystko w środku lata przy temperaturze otoczenia w okolicach 30-stu stopni. Nikomu nie życzę takich atrakcji, a sam takiego czegoś nigdy bym się nie spodziewał. Trudno dociec, przez co i dlaczego tak się stało. Stało się i tyle. Przytrafiło mi się to po raz pierwszy i - mam nadzieję - ostatni.

Zamek Javornik

Wracając do biegu. Pierwszy raz biegłem taki dystans z nowym plecakiem Kalenji, który spisał się nadzwyczaj dobrze. Jest to pierwszy plecak z tak dużą, a do tego łatwo dostępną kieszenią na telefon. Piszę o tej kieszeni dlatego, że zazwyczaj miałem telefon schowany gdzieś na plecach i Matylda wiedziała, że nie ma co do mnie dzwonić, bo i tak nie będzie mi się chciało go wyciągać, żeby odebrać. Tym razem było inaczej, mając telefon pod ręką sam zadzwoniłem o poranku do Matyldy, pogadaliśmy chwilę, później Matylda przysłała mi SMS-a informacją, na której jestem pozycji w kategorii. Podczas biegu co jakiś czas dostawałem informację o tym, jak mi idzie i jaki mam przewidywany czas na mecie. Było to  mocno motywujące i dodawało ochoty do dalszego biegu. Dzięki wielkie dla Matyldy w tym miejscu za wsparcie telefoniczno-SMS-owe i w ogóle za całe wsparcie i zrozumienie, jakie ma dla tego dwudniowego biegania. To naprawdę pomaga.

Widok na Javornik ze wzgórza zamkowego

Znowu odszedłem od tematu biegu, a zatem: wracając do biegu. Jeśli nie biegliście jeszcze ani 110-tki, ani 130-stki to zdecydowanie polecam zacząć od 110-tki. Moim zdaniem jest o wiele od 130-stki przyjemniejsza. Jeśli K-B-L-a macie już za sobą, a chcecie "zamknąć okrąg", to należałoby tego Super Traila przebiec. Dzięki temu macie rozeznanie całej trasy Biegu Siedmiu Szczytów 240km, a kto wie, może kiedyś poniesie Was ułańska fantazja, żeby takiego wyczynu spróbować? Ja na razie nie wyobrażam sobie możliwości pokonania tak ogromnego dystansu. Nie wiem, może kiedyś, za parę lat, o ile jeszcze będę biegał. Nie mówię nie, ale na pewno nie w najbliższej przyszłości.

Brama wejściowa na zamek Javornik

Tak jeszcze na koniec. Mój zegarek, czyli Polar Vantage M, o którym pisałem w recenzji,  spisał się znakomicie. Z ciągłym pomiarem tętna oraz sekundową dokładnością GPS baterii wystarczyło na cały dystans i gdy skończyłem zostało jeszcze chyba 25%. Trasa biegu zgadzała się niemalże co do metra. Jedyna dziwna rzecz to przewyższenia. Organizator na oficjalnej stronie informuje, że przewyższenia Super Traila to około 3800m w górę i 4021m w dół. Gdy pytałem innych biegaczy, większość z nich mówiła, że ich zegarki pokazały około 4100 - 4300m w górę. A mój Polar? Mój Polar pokazał ponad 4500m w górę. Dziwne, zwłaszcza że na Supermaratonie Gór Stołowych i trasa i przewyższenia zgadzały się niemal zupełnie z wartościami deklarowanymi przez organizatora. Nie będę nad tym szat rozdzierał, niemniej jednak jest to trochę frapujące. Czyżby wraz z długością dystansu dokładność wskazywanego przewyższenia malała?

 Nie zawsze jest czas, nie zawsze jest też chęć, by wyjeżdżać gdzieś na dłużej. Wiecie, całe to pakowanie, wymyślanie co może być potrzebne i czy aby pogoda dopisze. Czasem chce się wyskoczyć ot tak, na szybko, na chwilę. Bez bagażu, bez wielkiej logistyki i kombinowania.

Jeżeli ktoś miałby taką właśnie nieodpartą potrzebę szybkiej i przyjemnej wycieczki, a dodatkowo mieszka, powiedzmy w odległości około 200 km od naszej pięknej stolicy, to zdecydowanie warto wybrać się na zwiedzanie Muzeum w Nieborowie oraz pobliskiej Arkadii.

 

Czego można w tych miejscach oczekiwać? Typowych klimatów parkowo-pałacowych. Do tego czasem pomyłki przy sprzedaży biletów, bo zarówno Nieborów jak i Arkadia są biletowane. Pomyłka kasjerki w Nieborowie może skutkować tym, że w Arkadii będziecie musieli się tłumaczyć, dlaczego macie takie bilety, choć niby powinniście mieć inne i kto jest temu winien.

 

Wiele rodzajów wejściówek, niedoinformowana pani w kasie, mocno usztywnione podejście na zasadzie "nie, bo nie", a najlepiej wróć sobie do Nieborowa i tam wyjaśnij, dlaczego masz nieprawidłowy bilet.

Ostatecznie udało się jakoś przekonać Cerbera przy bramie Arkadii, że to chyba jednak nie my powinniśmy znać się na tym, jaki rodzaj biletów pani w Nieborowie nam sprzedała i po krótkich, acz intensywnych tłumaczeniach wreszcie przekroczyliśmy bramy ociupinkę zapuszczonego arkadyjskiego ogrodu.

Powiem tak: ani jedno, ani drugie miejsce na kolana nas nie powaliło. Uczciwie trzeba przyznać, że jest ładnie, ale chyba tylko tyle. Park w Nieborowie jest bardziej zadbany i lepiej utrzymany. Uwagę przyciąga przepiękna stara oranżeria no i sam pałac oczywiście. Arkadia jest trochę bardziej dzika, co ma zresztą swój urok. Tajemnicze alejki, romantyczne ruiny, et Arkadia ego itd. Można poczuć klimat parku angielskiego z nutką nostalgii.

Może coś z tego klimatu udało mi się złapać na niektórych z prezentowanych tu zdjęć, choć niestety były one robione w pełni dnia przy dość ostrym słońcu i dużych kontrastach. Jeśli jednak ktoś poczuł się zachęcony, to bardzo mnie to cieszy i rekomenduję oba te miejsca jako cel krótkiej i na pewno przyjemnej wycieczki krajoznawczej.

Tym razem pojechaliśmy do Karłowa. Niewielka to osada (bodajże około 50-ciu stałych mieszkańców), leżąca przy Drodze Stu Zakrętów u podnóża Szczelińca.

Nie ma tu rozbudowanej bazy noclegowej, ale dokonując rezerwacji odpowiednio wcześniej, można zatrzymać się w jednym z kilku ośrodków. Parę restauracji i jeden mały sklep spożywczy zapewniają całkiem przyzwoite i cenowo przystępne wyżywienie. Jeśli komuś nie uda się rezerwacja noclegu w Karłowie, to do wyboru ma jeszcze pobliskie Duszniki lub Kudowę, a tutaj jest już w czym wybierać.

Wyjazd do Karłowa - jak to często u nas - był połączeniem zwiedzania z bieganiem. W planach mieliśmy kilka wędrówek po szlakach turystycznych, a ja zamierzałem wystartować w Supermaratonie Gór Stołowych.

Widoczek z Fortu Karola

W trakcie naszych wędrówek przed i po biegu odwiedziliśmy Pasterkę oraz wybraliśmy się do Wodospadów Pośny. Podziwialiśmy panoramę z  Fortu Karola, zapuściliśmy się w rejon Broumovskich Ścian. Przemaszerowaliśmy przez urokliwą i senną Machowską Lhotę oraz wyludnioną Ostrą Górę. Nie poszliśmy na Szczeliniec, ponieważ byliśmy już na nim jesienią. Nie poszliśmy też na Błędne Skały, głównie ze względu na to, że akurat była niedziela i na popularnych szlakach panował duży ruch.

Góry Stołowe - korzenie i kamienie

Nie dla samych jednak wędrówek przyjechaliśmy do Karłowa. Dla mnie najważniejszym punktem wycieczki był start w Supermaratonie Gór Stołowych. Matylda nie biegła, ale za to znakomicie sprawdzała się w roli supportu i działacza sportowego. Wielkie dzięki za cierpliwość i wsparcie.

SGS organizowany jest przez ekipę Piotra Hercoga, a 54 km trasa i ok. 2400 m przewyższeń
pozwalają dość intensywnie zaznajomić się ze strukturą i ukształtowaniem szlaków Gór Stołowych.

Wodospady Pośny

Mówiąc po ludzku i pozostając w pełnej zgodzie z opisem biegu przygotowanym przez organizatorów: bieg jest wymagający technicznie, z dużą ilością ostrych zbiegów oraz przeszkód terenowych w postaci głazów, kamieni, schodów, korzeni, powalonych drzew i innych atrakcji. Wisienką na torcie jest meta usytuowana na Szczelińcu. Na debiut w biegach ultra raczej nie polecam, no chyba że ktoś naprawdę wie co robi.

I tak sobie rośnie...

Trasa biegu, poza tym że wymagająca, jest także bardzo urozmaicona. Biegnąc SGS nie sposób się nudzić, a kilometry mijają bardzo szybko. Mogę powiedzieć, że startując w tym roku miałem trochę szczęścia, bo choć dzień był słoneczny, to jednak nie było upału i biegło się wcale przyjemnie.

Ogólnie nie mam powodów do narzekania. Biegłem bez obijania się, ale też nie na maksimum. Do końca była energia i radość z pokonywanych kilometrów. Kryzysu jako takiego nie miałem wcale, choć momentami na szczególnie uciążliwych odcinkach ogarniało mnie małe zniechęcenie i kilka razy zdarzyło mi się rzucić jakimś cięższym przymiotnikiem negatywnie określającym trasę bądź organizatorów.

SGS, który planowałem jako ostatnie dłuższe rozbieganie przed Ultra Trailem na DFBG spełnił swoją rolę i mogę chyba przyjąć ten start za dobry prognostyk oraz mieć nadzieję, że w podobnej formie i z uśmiechem na twarzy uda mi się już wkrótce pokonać 130 km z Lądka do Kudowy.

Organizacja biegu, wydawanie pakietów itp sprawy administracyjne - wszystko bez zarzutów. Krótko mówiąc - biuro działało, jak powinno. Na punktach odżywczych duży wybór dobra wszelakiego. Były arbuzy, banany, cytryny, pomarańcze, pomidory i sól, ciasto, wafle, orzeszki, krakersy i rodzynki. Myślę że chyba każdy znalazł swoją ulubioną przekąskę. Do tego woda i izotonik oraz świetne ekipy wolontariuszy. Dzięki serdeczne za poświęcenie, uśmiech i sprawną obsługę.

Geoatrakcja Gór Stołowych - Sawanna Pasterska w Karłowie

Kibice na trasie zasługują na oddzielne słowa uznania. Większość mijanych na szlakach ludzi gorąco dopingowała, ustępowała miejsca na wąskich ścieżynkach i zagrzewała do dalszego biegu. Dziękuję wszystkim spotkanym po drodze za każde miłe słowo. Jeśli przypadkiem ktoś z wędrowców będzie czytał ten wpis, to wierzcie mi, że jesteście dla nas - biegnących bardzo ważni, a wasz doping wielokrotnie podnosi nas na duchu i dodaje sił do pokonywania kolejnych kilometrów.

Geoatrakcja Gór Stołowych - Sawanna Pasterska w Karłowie

 Wszystkich trochę już obieganych  ultrasów z czystym sumieniem mogę zachęcić do startu w Supermaratonie Gór Stołowych. Jak już wspomniałem, wydaje mi się że niekoniecznie będzie to najlepszy bieg na debiut w ultra, chociaż jeśli ktoś lubi trudne wyzwania, to może warto spróbować.

Być może jednak lepszym pomysłem byłby start w odbywającym się dzień później półmaratonie, tak żeby zdobyć trochę doświadczenia i zobaczyć, jak to się po tych Górach Stołowych wg Piotra Hercoga biega. Jeśli się spodoba, to za rok będzie okazja ponownie odwiedzić ten piękny region, by wystartować już na dystansie 54-ech kilometrów. Obiecuję, że solidne przygotowanie biegowe oraz ogólnorozwojowe - ćwiczenia mięśni głębokich, stabilizacji oraz rozciąganie i podstawowe ćwiczenia siłowe, do tego obowiązkowo nauka zbiegów w trudnym terenie, trening podejść i podbiegów, z pewnością pozwolą na bezproblemowe ukończenie tej ciekawej, choć wymagającej trasy i na Szczeliniec wbiegniecie bez skurczy, poobijanych kolan, z szerokim uśmiechem na twarzy i satysfakcją, że choć łatwo nie było, to jednak poradziliście sobie bez problemów.

A to drzewo jakby trochę podobne do pewnego drzewa z popularnego serialu

 

Na koniec jeszcze sprawa śmieci i gorący apel do wszystkich biegaczy: nie śmiećmy na szlakach! Wiem, że organizatorzy zazwyczaj sprzątają szlaki po biegu, lecz to nie zwalnia nas z odpowiedzialności za porządek. Piszę o tym, ponieważ gdy dzień po biegu wędrowaliśmy fragmentem trasy supermaratonu, to przy szlaku znaleźliśmy dwa opakowania po żelach. Dwa, no niby niedużo, ale zawsze. Zwłaszcza, że te opakowania będą rozkładać się bardzo powoli i długo szpecić otoczenie, a poza tym, nieważne czy dwa to dużo, czy mało - nie powinno być żadnego i kropka.

Musimy zrozumieć, że jeśli po biegach będzie na szlakach śmietnik, to w końcu wszystkie parki narodowe przestaną wyrażać zgodę na organizację biegów na swoim terenie i gdzie będziemy wtedy te swoje ultra dziwactwa uprawiać? Na miejskich wysypiskach? Pamiętajcie: biegam ultra, nie śmiecę. Do tego nieodwołalna dyskwalifikacja za udowodnione wyrzucanie śmieci na szlaku i może wreszcie powoli jakoś uda się rozwiązać ten problem.

Niemal dokładnie cztery lata temu kupiłem swój pierwszy zegarek "biegowy" - był to Garmin Forerunner 310XT - jak napisałem o nim wtedy w recenzji: był to solidny kawał sprzętu. Prawie pięć lat temu rozpoczęła się nasza przygoda z bieganiem i póki co, trwa ona do tej pory, a więc w końcu nadszedł czas na zmianę zegarka sportowego, zwłaszcza że Matylda już dawno wymieniła swojego Forerunnera 210 na Polara M400, a równowaga w przyrodzie zachowana wszak być musi!

Ano, bo pięć lat to taka pierwsza ładna, okrągła rocznica, a poza tym Polar w tym roku wyprodukował sprzęt, który naprawdę mnie zaciekawił. Matylda od dłuższego już czasu biega z Polarem M400 i spisuje się on bardzo przyzwoicie. Dodatkowo, serwis Polar Flow - moim zdaniem - jest o wiele bardziej dopracowany i przyjazny dla użytkownika, niż Garmin Connect. 

Polar Vantage M - ekran pokazujący aktualny stopień obciążenia treningowego

Na wzmiankę o nowościach Polara trafiłem zupełnie przypadkowo, chyba wtedy, gdy na stronie producenta szukaliśmy jakichś szczegółowych informacji odnośnie którejś z funkcji M400, używanego przez Matyldę. Popatrzyłem, poczytałem i stwierdziłem, że może to być całkiem niegłupie urządzenie. Do tej pory raczej skłaniałem się w stronę któregoś z zegarków od Suunto, ale specyfikacja nowego Polara Vantage M w zupełności mi wystarczała, a poza tym cena, jak na nowy, dopiero wchodzący na rynek sprzęt, była jeszcze do przyjęcia.  Oprócz wersji Vantage M Polar wprowadził w tym samym czasie wersję V, która ma więcej, niż emka funkcji, oraz różni się szczegółami konstrukcyjnymi i oczywiście ceną.

Polar Vantage M - ekran pokazujący aktualny stopień obciążenia treningowego - informacje szczegółowe, ekran można przewijać i jest tam jeszcze opis

Co zatem takiego ma Polar Vantage M? W skrócie: ma wszystko, czego oczekuję od zegarka multisportowego jakim był dla mnie dotąd Forerunner 310XT plus kilka, stanowiących miły dodatek, nowości takich jak, np. możliwość używania go jako odpowiednika zegarka codziennego - taki sportowy smartwatch. Wg specyfikacji w tym trybie z bodajże pięcioma treningami w tygodniu bez włączonego dobowego pomiaru tętna, bateria powinna wytrzymać około tygodnia. W moim przypadku przy włączonym całodobowym pomiarze tętna i z czterema około półtoragodzinnymi treningami (z czego dwa z użyciem GPS przy temp. odczuwalnej ok. -5) zegarek wyświetlił komunikat o potrzebie ładowania po pięciu dniach.

Polar Vantage M - informacje o ostatniej zarejestrowanej sesji treningowej - po naciśnięciu czerwonego przycisku mamy dostęp do bardziej szczegółowych danych

Mam nadzieję, że deklarowane przez producenta trzydzieści godzin nieprzerwanej rejestracji przy pełnym naładowaniu zegarka, nie okaże się być tylko "papierowym" parametrem. Za plus uznaję możliwość doładowania urządzenia w czasie rejestrowania aktywności. Na biedę można zawsze podratować się jakimś power bankiem.

Zegarek naładujemy z portu USB komputera lub za pomocą ładowarki USB (brak w zestawie) dostarczającej prąd stały o wartości 5V i natężeniu minimum 500mA. Sposób połączenia kabla ładującego z zegarkiem jest rozwiązany podobnie jak w przedostatnich modelach Macbooków serii Air, czyli mamy tu do czynienia z wtyczką magnetyczną bez żadnych dodatkowych klamer, docisków itp.

Pozostając jeszcze w temacie baterii. Gdy zegarek poinformuje, że dobrze byłoby go podłączyć do ładowania, a symbol baterii zacznie świecić na żółto, nie oznacza to wcale, że od razu należy biec po ładowarkę. Komunikat o potrzebie ładowania otrzymałem o godzinie szóstej rano, a zegarek bez problemu działał do południa i w momencie podłączania do ładowania (około południa) było jeszcze 6% baterii. Zegarek przez cały czas działał, ale nie działały wszystkie jego funkcje - w myśl zasady: gdy zaczyna brakować prądu, wówczas po kolei odłączamy wszystkie najbardziej zbędne funkcje, pozostawiając tylko te najważniejsze. A więc, zegarek działał, pokazywał godzinę, zliczał kroki i aktywność, ale nie można już było rozpocząć rejestracji sesji treningowej, nie działało podświetlenie oraz pomiar tętna.

Polar Vantage M - pomarańczowe i zielone diody do pomiaru tętna oraz czujniki styku zegarka ze skórą, które służą jednocześnie jako punkty do podłączania ładowarki

Pełną listę możliwości Vantage w wersji M oraz jego porównanie z wersją V można zobaczyć na stronie Polara. Po angielsku sążnistą recenzję znajdziecie na stronie the5krunner. O nowym systemie dziewięciu diód do pomiaru tętna, czy czujnikach wykrywających kontakt ze skórą też można tam poczytać - nie będę zatem tutaj niepotrzebnie dublował tych danych. Z funkcji ważnych dla mnie wymienię tylko: 

Odnośnie wyglądu i projektu, to Polar Vantage M jest w porównaniu z zegarkami Suunto czy serią Fenix od Garmina, mniejszy, lżejszy i  - wg mnie - bardziej zgrabny. Poza tym jest sprzedawany w wersjach z dłuższym i krótszym paskiem, a dodatkowo paski można wymieniać.

Polar Vantage M z podłączonym kablem ładowania - producent zastosował wtyczkę magnetyczną, coś w stylu tej używanej w Macbookach Air

Z minusów, w anglojęzycznych recenzjach zegarka Polar Vantage M spotkałem się z uwagami, że ekran w słońcu jest słabo czytelny oraz, że podświetlenie nie jest dość jasne. Dla mnie zarówno jasność podświetlenia, jak i czytelność ekranu są w porządku. Fakt, że kolory nie są za bardzo jaskrawe, a raczej stonowane, takie trochę pastelowe. Być może dla kogoś takie przydymienie kolorów będzie utrudniało odczyt parametrów, dlatego przed ewentualnym zakupem radziłbym na wszelki wypadek zobaczyć zegarek "na żywo" i ocenić, czy taka jaskrawość wyświetlacza  i stonowana kolorystyka będą dla nas wystarczające.

Polar Vantage M i kabel do ładowania

Co mogę powiedzieć po kilku dniach używania Polara Vantage M? Podczas biegu mierzy, to co ma mierzyć i robi to dobrze. Nie wiem dlaczego, ale przy próbie pierwszego zapisu treningu siłowego (kolejne treningi siłowe i funkcjonalne były już zapisywane bez problemów), zegarek się zresetował i musiałem przywrócić go do ustawień fabrycznych. Później doczytałem, że być może było to spowodowane aktualizacją oprogramowania, którą zrobiłem już po pierwszym skonfigurowaniu urządzenia, ale to takie wróżenie z fusów. Zresetował się i tyle - każdemu może się zdarzyć - o ile nie będzie się to powtarzało. Poza tym, wydaje mi się, że zgodnie z modną ostatnio polityką wypuszczania na rynek urządzeń z nie do końca dopracowanym oprogramowaniem, jeszcze kilka takich chorób wieku dziecięcego Vantage M może zaliczyć po drodze do dopracowanego i stabilnego softu. O ile jest to tylko jakiś problem programowy, to jest szansa, że zostanie on w przyszłych wersjach oprogramowania naprawiony. 

Pewnie, że nie podoba mi się takie podejście producentów, ale co zrobić. Gry w dniu premiery dostają patche, nowe wersje oprogramowanie niektórych firm bardzo często są łatane w kilka dni lub godzin po wydaniu. Taki świat, takie życie. Za dużo i za szybko, ale na to wielkiego wpływu raczej nie mam. A może mam, ale o tym nie wiem? Nieważne.

Polar Vantage M - charakterystyczny krwistoczerwony przycisk Polara

Pomijając fakt, że mi, jako komuś, kto tak naprawdę nigdy nie nosił zegarka na co dzień, dość trudno było przez pierwsze kilka dni przyzwyczaić się do urządzenia przyczepionego do ręki, Polar Vantage M jest urządzeniem funkcjonalnym i w moim mniemaniu ładnym, nie rzucającym się w oczy, bez zbędnych udziwnień i wodotrysków. Nie ma co prawda pełnoprawnej nawigacji w oparciu o punkty, czy wgraną trasę, ale jakoś nigdy mi na tym nie zależało. W kolejnych aktualizacjach Polar zapowiedział jedynie dodanie funkcji powrotu do punktu startu. Nie znajdziemy tu opcji sterowania muzyką, czy też jej odtwarzania, ani tym bardziej odpowiednika Garmin Pay, lub innych egzotycznych funkcjonalności upakowanych w serii Fenix Garmina.

Polar Vantage M to zegarek typowo sportowy, a raczej multisportowy (bo jest tu oczywiście obsługa multisportu), dostarczający mnóstwo danych dotyczących aktywności, zarówno tej monitorowanej przez uruchomienie odpowiedniego profilu sportowego, jak i tej całodziennej, czyli chodzenia, wykonywania codziennych czynności, snu itp. Dodatkowo odnoszę wrażenie, że portal Polar Flow dostarcza znacznie więcej, niż Garmin Connect, informacji dotyczących różnych parametrów organizmu, prezentuje je w znacznie ciekawszej i bardziej przejrzystej formie graficznej oraz daje możliwości szerszej analizy gromadzonych danych.

Nie wiem, na ile prawidłowe i miarodajne są różne informacje typu: stan regeneracji, rezultat treningu, running index, jakość snu, informacja o tym, czy trenujemy za mało, czy może zbyt dużo, ale podoba mi się możliwość ich rejestrowania i analizowania za pośrednictwem Polar Flow. Myślę, że zawsze jest to jakiś punkt orientacyjny dla kogoś, kto trenuje samodzielnie i komu niejednokrotnie trudno jest stwierdzić, czy aby nie przesadza z treningami, lub czy za bardzo sobie nie odpuszcza. 

Oczywiście nie mam zamiaru trzymać się sztywno tego, co wyświetli zegarek, czy serwis Polar Flow. Chcę traktować to raczej jako dodatkową, a do tego ładnie zaprezentowaną, informację zwrotną o stanie mojego organizmu. Czy to wszystko się sprawdzi, okaże się z czasem. Na razie dostarczyłem zbyt mało danych do systemu, aby wyniki były choć trochę miarodajne. Tak sobie kombinuję, że może po pół roku coś mądrego uda się z tych wszystkich tabelek wyczytać.

Póki co jestem nowym użytkownikiem zegarka Polar Vantage M i nie ukrywam, że cieszę się z nowego nabytku, a jego używanie daje sporo frajdy, zwłaszcza że kilka funkcjonalności jest dla mnie zupełną nowością. Korzystanie natomiast z serwisu Polar Flow jest o wiele mniej przykrym doświadczeniem, niż używanie platformy Garmin Connect, do której jakoś przez cztery lata nie mogłem się przekonać, w przeciwieństwie do Forerunnera 310XT, którego polubiłem od początku użytkowania. Mam wielką nadzieję, że Polar Vantage M okaże się godnym następcą mojego Garmina i posłuży mi przynajmniej tak długo, jak solidny, pomarańczowo-szary Forerunner sprzed czterech lat.