Prosto i aktywnie

Koniec roku - czas podsumowań i podliczeń. Czas bezmyślnego biegania po sklepach dla jednych i czas zastanowienia się nad sobą dla drugich. Czas smutku, bo minął  kolejny rok naszego życia i jaki by on nie był, już nigdy więcej nie wróci i czas radości, bo najkrótszy dzień w roku już za nami i teraz może być tylko lepiej, jaśniej, od nowa...?

Któż to może wiedzieć. Może tak, a może nie. A może cały ten Nowy Rok to tylko taka nasza wydumana historia, która ma nas ponownie przywrócić do pionu i do czegoś zmobilizować? Że niby coś sobie postanowimy, że będzie inaczej, że będziemy, lub nie, coś robić? Że teraz, to już na pewno...

Nie jestem zwolennikiem tzw. postanowień noworocznych. Wydaje mi się, że każdy dzień jest równie dobry do podjęcia lub zaniechania czegoś, jak ten umowny nowy rok. Jak chcesz coś robić, masz do tego przekonanie i trochę silnej woli, to możesz zacząć od stycznia, ale równie dobrze od połowy kwietnia. Dlatego też nie podejmuję żadnych "postanowień noworocznych".

Matylda natomiast jak najbardziej takowe postanowienia podejmuje i stara się je w ciągu roku realizować. Na koniec zaś pracowicie i sumiennie odkreśla w swoim notatniku, co się udało, a co nie.

Która droga słuszna? Każda. Dla każdego coś dobrego, bo przecież każdy jest inny. Kiedy, jak, co i czy w ogóle, to zależy w dużej mierze już tylko od nas. Napisałem "czy w ogóle" ponieważ myślę, że podejmowanie jakichś postanowień na siłę, no bo przecież nowy rok i coś trzeba wymyślić, mija się z celem. Nie dość, że pewnie i tak ich nie zrealizujemy, to jeszcze poczujemy się gorzej, bo znowu się nie udało!

Ze wszystkich przedstawionych wyżej powodów, tekst ten nie będzie naszym rozliczeniem z tego, co sobie postanowiliśmy, a raczej luźną retrospekcją mijającego roku i spraw, które jakoś zapisały się w naszej pamięci, pozostały we wspomnieniach, były jakąś zmianą w życiu.
Niejednokrotnie są to rzeczy błahe i być może zupełnie nieważne, a nawet - dla kogoś patrzącego z zewnątrz - śmieszne i niepoważne. Dla nas wyróżniły się jednak z morza codzienności. Stały się tym, co sprawiało, że - jak mawia Matylda - "Wiem, co robiłam w tamtą niedzielę, ponieważ nie była ona taka, jak dziesiątki innych..."

Jeżeli zatem jeszcze nie posnęliście nad tym przydługim wstępem, to zróbcie sobie dobrej kawy, herbaty, czy co tam lubicie popijać i zapraszamy do lektury!

Blogowanie

W czym piszemy?

Tak wygląda pisanie w programie WriteMonkey, który podczas pisania imituje dźwięki starych maszyn do pisania

Jak piszę?

Kto to będzie czytał, czyli Wy Szanowni Czytelnicy

Leon i Matylda, czyli czy Matylda naprawdę istnieje

Rok pełen biegania

Rowerowy wyjazd na Bornholm

Przejście na wegetarianizm

Książki warte uwagi

Roczne podsumowanie aktywności

Roczne podsumowanie aktywności - bieg i jazda rowerem

Roczne podsumowanie aktywności - jazda rowerem

Roczne podsumowanie aktywności - bieg

Aktywność fizyczna – wtorek – 23 grudnia 2014: bieg

Wieszak na medale

Humus w trzech smakach: pomidorowym, klasyczny i paprykowym

Bileciki na film

Ostatnio zrobiliśmy sobie z Leonem mały mikołajkowy prezent w postaci trzech książek, na które już od dłuższego czasu ostrzyliśmy sobie zęby. Jedną z zamówionych lektur są „Angole” Ewy Winnickiej, reporterki która przemierzyła Wielką Brytanię w poszukiwaniu osób, które zechciały podzielić się z nią historiami związanymi z życiem na emigracji.

Ewa Winnicka - "Angole"

Z przeprowadzonych rozmów wyłania się bardzo zróżnicowany portret polskiej emigracji ostatniego dziesięciolecia. Znajdziemy tu również wiele ciekawych spostrzeżeń na temat tytułowych „Angoli”- ich mentalności i podejścia do emigrantów. Ponad trzydzieści historii ukazuje obraz niejednoznaczny – są osoby, które odniosły sukces materialny i zawodowy, dyrektorzy pnący się po szczeblach kariery w londyńskim City, lekarze, przedsiębiorcy, którzy nie mieli obaw przed założeniem własnej działalności gospodarczej na obczyźnie, czy też absolwenci prestiżowych prywatnych szkół, których ukończenie staje się przepustką do kariery.


Na drugim biegunie są historie przejmujące, pełne rozpaczy, beznadziei i utraconych szans. Darwinowski świat, w którym szansę na przetrwanie mają tylko najsilniejsi, a ci słabsi czy nieco bardziej wrażliwi kończą na ulicy, chorują na depresję, a w skrajnych przypadkach popełniają samobójstwa.

Z tych smutnych historii chyba najbardziej zapadła mi opowiedziana przez Marcina, który pracuje w sortowni śmieci, gdzie w warunkach urągającym przepisom bhp znalazło zatrudnienie wielu Polaków, których od bezdomności dzieli jedna wypłata.

Nie znają języka, gnieżdżą się po kilka osób w jednym pokoju zapijając smutki alkoholem. Nie stać ich na bilet powrotny do Polski, a zresztą trudno przyznać się do porażki przed rodziną i znajomymi. Często po prostu nie ma już do czego wracać więc trwają w tym, jak to określiła jedna z bohaterek, „półżyciu”.

Kolejna z opowieści, która szczególnie mnie poruszyła to historia Basi, która podjęła nierówną walkę ze znaną siecią hoteli, gdzie pracowała wraz z innymi pokojówkami z Europy Wschodniej. Walczyła o przestrzeganie praw pracowniczych czym zyskała zainteresowanie związków zawodowych, pojawiła się w brytyjskich mediach. Nie jest to niestety historia z happy endem rodem z hollywoodzkich filmów- sprawa została wyciszona, a bohaterka jest bez pracy i walczy z depresją pozostawiona sama sobie.

Brytyjczycy opisywani przez emigrantów to społeczeństwo kastowe, w którym różnice społeczne są bardzo wyraźne. Z drugiej strony, Wielka Brytania to tygiel kulturowy, który bywa fascynujący, ale i niebezpieczny.

Tak jak w historii Marka z Londynu, który ciesząc się niezłą posadą i domem w dobrej dzielnicy bał się o życie w czasie zamieszek na tle rasowym w Londynie w 2011. Wokół jego domu szalał armagedon - podpalano samochody i budynki mieszkalne, plądrowano sklepy, a mieszkańcy byli zdani tylko na siebie. Sytuacja była tak krytyczna, że policja nie interweniowała ze strachu o własne życie.


„Znów dziś myślałem o emigracji, to jest melodia mojej generacji”- śpiewa T.Love. Mnie też zdarza się myśleć o wyjeździe z kraju, kilka bliskich mi osób już od dawna układa sobie życie za granicą. Szacuje się, że wyjechały ponad dwa miliony osób, wielu rozważa wyjazd jeśli nie na stałe, to przynajmniej na jakiś czas. Dlatego w obecnej sytuacji „Angole” to ważna i aktualna książka, która pokazuje jaka wysoka może być cena emigracji. Daje do myślenia – zdecydowanie polecam.

Świąteczne łakocie

Aktywność fizyczna – poniedziałek – 15 grudnia 2014: bieg

Jakiś taki smutek mnie opanował w związku z niedawnym wpisem o hospicjum dla kotów (wpis: Koci ogonek... bo koty są dla ludzi z wyobraźnią). Skąd to uczucie, pojęcia nie mam... Ja wiem, że darwinizm, że przeżyje najsilniejszy, że to tylko zwierzęta. Wiem... Tylko, że wcale mi z tego powodu nie lepiej i jakoś tak przykro.

Jeden z naszych kotów

Tak mi się po prostu skojarzyło, że my - to znaczy ludzie - namiętnie lubimy psuć i niszczyć. Niby to jesteśmy najbardziej rozwiniętym gatunkiem na tej planecie, niby potrafimy myśleć abstrakcyjnie, budować cywilizacje, tworzyć dzieła sztuki itp., a jednak jednocześnie wszystko wokół siebie niszczymy. W całej naszej rozwiniętej inteligencji nie poczuwamy się do odpowiedzialności, za to, co nas otacza. Jak ja to mówię:

Co do płota, to moje, a dalej choćby i gówno po pachy...

W większości nie szanujemy przyrody, za nic mamy skutki naszych "inteligentnych" działań, myślimy tylko o zysku. Miast dbać o piękną planetę, na której wypadło nam mieszkać, staramy się ją za wszelką cenę popsuć. Bo liczy się zysk. Ponad i nade wszystko. I tak od małego. Pieniążki, prezenciki, pieniążki, prezenciki, głaskanie po główce, przekonywanie o wyjątkowości i wyższości nad resztą żyjącego świata.

Przy okazji nadchodzących świąt i związanych z nimi prezencików, przypomniał mi się temat darowania dzieciom piesków, kotków, królików, czy innych zwierząt, po to tylko, by później, gdy nasze "super mądre, zdolne i inteligentne" potomstwo straci zainteresowanie darowanym zwierzęciem, pozbyć się niechcianego stworzenia przez wyrzucanie go z jadącego samochodu lub przywiązanie w lesie do drzewa i zostawianie, żeby... No własnie, żeby co? Żeby samo się oswobodziło i rozpoczęło radosne życie na wolności?



Dodatkowo, najczęściej inteligentni inaczej rodzice muszą podarować swojemu dzieciakowi psiaka rasowego. To nie może być jakiś tam brudas ze schroniska. Boże broń! To musi być odpowiednio drogi, z rodowodem oczywiście, piesek rasowy, czytaj: hodowlany.

Rasowy piesek hodowany dla zysku przez innego, inteligentnego inaczej człowieka, w warunkach niejednokrotnie urągających wszelkiej przyzwoitości.


Byle sprzedać. Byle się nachapać, a później biegusiem na pasterkę, boć przecie "Bóg się rodzi, Moc truchleje..." Taaak, nie mam wątpliwości, że jeżeli jakakolwiek Moc istnieje, to niechybnie truchleje, gdy spogląda na nas i widzi, co wyprawiamy!

Nie jesteśmy na tej planecie najważniejsi, choć wydaje się nam, że tak. Wystarczy np. bardzo mała zmiana składu powietrza, którym oddychamy i koniec z nami, całą naszą wiedzą i zadęciem oraz wywyższaniem się ponad inne stworzenia. Pomrzemy cicho, szybko i skutecznie. Warto sobie to czasem uświadomić.

Pod względem cielesnym (biologicznym), nie jesteśmy w niczym lepsi od innych stworzeń żyjących z nami na planecie. Jesteśmy za to inteligentni, umiemy myśleć abstrakcyjnie, jesteśmy świadomi samych siebie i dlatego właśnie, niejako z urzędu, na mocy tej naszej rozumności, zobligowani jesteśmy do okazywania troski i szacunku tym wszystkim żabkom i innym stworzeniom. Bez nich nie byłoby nas, odwrotnie i owszem.

Właśnie jako istoty obdarzone inteligencją, samoświadomością i tym przewyższające inne stworzenia powinniśmy - na miarę swoich sił i możliwości - o cały ten ziemski kram dbać.

Od małego uczyć szacunku dla innego życia, poszanowania przyrody, a nie tylko wyciągania zachłannych łapek, "bo mi się należy", bo w Biblii napisali, że mam się rozmnażać, zaludniać ziemię i czynić ją sobie poddaną!

Śmiem twierdzić, że jak na razie to nasze nadmierne rozmnażanie się i czynienie sobie ziemi poddaną, przyniosło więcej szkód, niż pożytku dla całej żyjącej planety, nie wyłączając naszego samolubnego gatunku.

Wiem, że to, co tu natworzyłem, nijak nie wpisuje się w napędzaną przez machinę sprzedaży cukierkową atmosferę świąt. Że jest może zbyt emocjonalne, radykalne w treści i mocno chaotyczne. Że może komuś zaburzy stan samozadowolenia z siebie i swoich osiągnięć. Trudno. Jakoś to przeżyję.

Też jestem człowiekiem i czasem po prostu szlag mnie trafia, gdy patrzę na zachowania innych przedstawicieli mojego gatunku. Na śmiecenie po lasach, na palenie odpadami, na wyrzucanie puszek, butelek i kubeczków, gdzie popadnie, na bezsensowne rozklejanie i rozrzucanie ulotek, na brak poszanowania zasad oraz kultury, oraz oczywiście na to, jak odnosimy się do innych, żyjących na Ziemi stworzeń.

Tak, napiszę to: czasem, czytając o tym, że ktoś tam gdzieś kolejnego psa przywiązał w lesie do drzewa i zostawił na pewną śmierć, wstyd mi przed tym psem za to, że jestem człowiekiem. Wstyd mi za to, że ktoś kto mieni się być istotą rozumną i inteligentną, oraz przedstawicielem tego, co i ja gatunku, zachowuje się gorzej niż... jakaś bezrozumna bestia pozbawiona jakichkolwiek uczuć i zasad. Smutne, lecz niestety prawdziwe.

Potrafimy być piękni i inteligentni, czuli i delikatni, a jednocześnie okrutni, bezlitośni i złośliwi. Natworzyliśmy sobie religii, filozofii i innych konstruktów myślowych. Pół biedy, jeżeli - często w ich imię - krzywdzimy i zabijamy siebie wzajemnie, gorzej, gdy krzywdzimy te istoty, które niczym sobie na to nie zasłużyły i zupełnie nie mają pojęcia, dlaczego zadajemy im ból. Nic nas wówczas nie usprawiedliwia, a opowieść o czynieniu sobie ziemi poddaną w naszym rozumieniu, możemy między bajki schować, bo tam zresztą od początku jest jej miejsce. Amen.

Na początku chcemy zaznaczyć, że nie jest to żadnego rodzaju reklama, wpis sponsorowany, czy wpis na życzenie. Piszemy to, ponieważ wierzymy, że warto.

Kalendarz Kotografika 2015

Jak pewnie większość ze Stałych Czytelników naszego bloga wie, mamy w domu dwa koty (no, nie licząc tych, które mamy w głowach, ale o tym kiedy indziej). W związku z tym bliski jest nam, a szczególnie Matyldzie, los zwierząt domowych i nie tylko.

Pewnego dnia, buszując po internecie, Matylda trafiła na stronę jedynego w Polsce kociego hospicjum.

Teraz uwaga dla wszystkich, którym te tematy są obce, którzy tego nie rozumieją (miejsce psa jest przy budzie itp), którzy dziwią się, jak można pomagać kotom, psom, czy tygrysom, robić dla nich hospicja itp, zamiast np. pomagać rodzinom wielodzietnym, sierotom i wdowom, że to taka fanaberia itp.: dla nas nie jest dziwne i nie widzimy niczego zdrożnego w tym, że ktoś postanowił założyć kocie hospicjum i pomagać zwierzętom.

Uważamy, że jest to ważne i potrzebne działanie. Czasem, patrząc na zachowania co niektórych "ludzi", odnosimy wręcz wrażenie, że ludzkość bywa trochę przereklamowana...

Jeżeli uważasz takie postępowanie za dziwaczne, właściwe dla zgryźliwych starych panien itp, to trudno. Masz do tego prawo.


Lojalnie jednak uprzedzamy, że ten wpis będzie dotyczył hospicjum dla kotów oraz zachęcał do okazania pomocy tym zwierzętom. 

Tyle w kwestii formalnej. Przechodząc do meritum. Pozwolimy sobie skorzystać z oficjalnych informacji o tej instytucji zamieszczonych w wydaną przez nią kalendarzu i ulotkach informacyjnych. 

Aktywność fizyczna – wtorek – 9 grudnia 2014: bieg

Świąteczny kiermasz