Prosto i aktywnie

Ulubiona aktywność fizyczna Merlina...

Niepostrzeżenie minął kolejny miesiąc naszych zmagań z lenistwem i chęcią poleżenia. Zmagań o lepszą kondycję, sylwetkę, zdrowie. Zmagań, które - choć czasami bywają trudne i nużące - to jednak na ogół dają niesamowicie wiele radości i satysfakcji.

Bo to przecież nie jest tak, że nam się zawsze chce. Że zawsze z uśmiechem na twarzach wychodzimy pobiegać, czy pojeździć na rowerze. Przeważnie tak. Ale nie zawsze.

Wierzcie, że wiele razy wcale, a wcale nie chce się ubierać butów i klepać kilometrów. Zawsze jednak po zaliczonym biegu, czy udanej wycieczce rowerowej jesteśmy zmęczeni, lecz zadowoleni z tego, że znowu się nam udało, że zobaczyliśmy jakieś nowe miejsca, że o jakiś mały kawałek przesunęliśmy granicę naszych możliwości fizycznych.

Aktywność fizyczna naprawdę "daje kopa"! I chociaż zmęczenie fizyczne jest duże, to radość, odprężenie psychiczne, "lekka głowa" i świeżość myśli, z nawiązką wynagradzają fizyczne niedogodności. Kto nie spróbuje, ten się nie dowie!

Czas jednak skończyć te filozoficzne dumania i przejść do konkretów. W tym miesiącu oboje powzięliśmy decyzje o realizacji planów biegowych. Matylda - plan na przebiegnięcie 10 km w czasie ok jednej godziny, ja przebiegnięcie dystansu półmaratonu w około dwie godziny. Biegamy zgodnie z wskazaniami planów. Zobaczymy co z tego wszystkiego wyjdzie. Każde z nas na miarę swoich możliwości stara się realizować założenia swojego planu. Nie zawsze wszystko udaje się w 100%, ale nikt nie jest maszyną.


W maju zmieniłem także program używany do pomiaru km, czasu, tętna itd. Zrezygnowałem ze sports-trackera na rzecz Runtastica połączonego z pulsometrem. Jak pisałem w którymś poście, Runtastic ma swoje plusy i minusy. Postaram się sklecić jakiś opis tego programu i przekazać trochę wrażeń z jego użytkowania. Jak na razie ogólnie jestem zadowolony. Bardzo dobrym pomysłem jest możliwość zaplanowania treningu interwałowego oraz trener głosowy - dzięki niemu nie ma w ogóle potrzeby zerkania na ekran telefonu podczas biegu - wystarczy słuchawka w uchu.

Nie ukrywam, że najlepszym rozwiązaniem byłby zegarek z gps-em i pulsometrem, lecz ceny sensownego sprzętu tego rodzaju są dość wysokie. Może, gdy będziemy biegać dłużej, zastanowimy się nad zakupem takich akcesoriów.

Na zakończenie cyferki:

Statystyki czerwiec 2014

Z podziałem na bieganie i rower:

• - 15 razy biegaliśmy, przebiegliśmy 164 km w czasie 16 godz i 40 min ze średnim tempem 6,05min/km,
• - 3 razy jeździliśmy na rowerach, przejechaliśmy 260 km w czasie 15 godz i 7 min ze średnią prędkością 17,16km/h

Statystyki biegania liczone wg moich biegów. Matylda będzie miała trochę mniej czasu i kilometrów oraz inne prędkości, ale - na razie przynajmniej - nie rozbijam tego.

Cały czas trochę mało tego roweru. Ale jakoś w tym roku pogoda nie zachęca do wycieczek rowerowych, a gdy już wreszcie w którąś niedzielę zrobi się ładnie, to akurat wtedy nam nie pasuje, a w zasadzie to tylko w niedziele możemy wybrać się na jakieś dłuższe wyprawy rowerowe. W tygodniu praca, bieganie i siłownia. Nijak nie da rady. Trudno, nie można mieć wszystkiego. Mam nadzieję, że jeszcze kilka wyjazdów uda nam się w tym sezonie uskutecznić.

To tyle, jeżeli chodzi o czerwiec. Przed nami letni - miejmy nadzieję - lipiec i sierpień. Jedziemy dalej!

Aktywność fizyczna – wtorek – 24 czerwca 2014: bieg

Wreszcie trochę słońca

 

Aktywność fizyczna – niedziela – 29 czerwca 2014: bieg

 

Wiedźmin Geralt z Rivii - o czym mowa?

Bardzo skrótowo i pobieżnie: cykl wiedźmiński Andrzeja Sapkowskiego wyrasta z serii opowiadań publikowanych w czasopiśmie Fantastyka. Właściwa Saga o wiedźminie Geralcie składa się z pięciu powieści:

• Krew Elfów,
• Czas Pogardy,
• Chrzest ognia,
• Wieża jaskółki,
• Pani Jeziora,

których głównym bohaterem jest Geralt z Rivii - wiedźmin. Druga znacząca postać to Ciri - Cirilla Fiona Ellen Riannon - dziecko - niespodzianka, obiecane wiedźminowi. Jest także trubadur i poeta Jaskier, jest Yarpen Zigrin i wesoła kompania krasnoludów i... i może wystarczy tych szczegółów, aby nie psuć zabawy tym, którzy książek o wiedźminie jeszcze nie czytali.

Któż zatem jest ów wiedźmin? Otóż, wiedźmin to zmutowany najemny wojownik, od dziecka przygotowywany do zabijania wszelkiej maści plugawych stworów dręczących nocami ludność wsi i miasteczek. Bestiarium jest całkiem bogate i znajdziemy w nim m.in.: trupojady, upiory, strzygi, wampiry, utopce, lykantropy, endriagi, smoki itp. ciekawe stworzonka. Eksterminację niemilców wiedźmin prowadzi najczęściej za pomocą specjalnego srebrnego miecza wiedźmińskiego, poza tym posiada także solidny miecz stalowy na resztę pospólstwa oraz specjalne wiedźmińskie eliksiry poprawiające, jakby to powiedzieć..., różne statystyki postaci, np.: odporność na trucizny, widzenie w ciemnościach itp. Dla obeznanych z terminologią RPG sprawa jest jasna ;)

Duża dygresja

Wszystkim głębiej zainteresowanym światem stworów, które zaludniały uniwersum Sapkowskiego - i nie tylko - gorąco polecam świetną - moim zdaniem - książkę Leonarda J. Pełki pt. "Polska demonologia ludowa". Książkę tę kupiłem wiele lat temu i po prawdzie, była to pierwsza tak obszerna pozycja odkrywająca przede mną świat polskiej demonologii ludowej. Z książki dużo dowiemy się o stworzeniach zaludniających świat według naszych pradziadów. W większości w formie opowiadanych relacji ustnych poznamy płanetniki, wypióry, zmory, utopce, wąpierze, czarownice, południce, mory, mamuny i wiele, wiele innych przeciekawych bytów oraz związanych z nimi wierzeń i obrzędów. W bardzo ciekawy, przystępny i zupełnie pozbawiony naukowego zadęcia sposób, przedstawia nam autor charakter oraz pochodzenie wierzeń ludowych, a także wpływ mitologii słowiańskiej na ich kształtowanie. Warto przeczytać choćby dla pogłębienia wiedzy ogólnej.

Drugą wartą zainteresowania pozycją z tego kręgu tematycznego jest książka "Bestiariusz słowiański: Rzecz o skrzatach, wodnikach i rusałkach" napisana przez Pawła Zycha i Witolda Vargasa. Co prawda więcej w niej ilustracji opisywanych stworów, niż samego tekstu, ale przeczytać można.



Ostatnią wreszcie księgą, którą mam i która dotyczy tematu wierzeń i potworów, jest Artura Szrejtera "Demonologia germańska. Duchy, demony i czarownice". Książka napisana w formie hasłowego leksykonu dostarcza sporo wiedzy o istotach wyrosłych z mitów i baśni, a obecnie zaludniających światy fantasy. Jak sam tytuł wskazuje, Autor zajmuje się głównie demonologią ludów germańskich. W książce znajdujemy jednak także informacje dotyczące folkloru Wysp Brytyjskich i Skandynawii. Na marginesie dodam - jest hasło omawiające dość dokładnie Dziki Gon.

Książka warta przeczytania choćby dlatego, że na skutek zmian przynależności państwowej części ziem polskich oraz migracji ludności, mity, opowieści, wierzenia i ich bohaterowie dość dokładnie się wymieszały i nie jest tak, że demonologia germańska, to coś dla nas zupełnie obcego, znajdziemy w niej bowiem wiele, znanych być może z babcinych opowiadań, stworów i wzajemnych zapożyczeń.

Saga o Wiedźminie - jak ja to widzę

Uczciwie przyznać muszę, że choć o Andrzeju Sapkowskim i jego książkach słyszałem już dawno, to jakoś nigdy nie zainteresowały mnie one na tyle, żeby zabrać się za lekturę. Do czasu. Do czasu aż nastał czas, dni się wypełniły, a Matylda kupiła "Opowieści o wiedźminie", przeczytała i powiedziała, że może łaskawie rzuciłbym na to okiem, bo ciekawe. Łaskawie rzuciłem.

Szczerze mówiąc: nie byłem zachwycony. No, bo niby świat ciekawy, swojski taki, ciepły, nasz, ale jednak... Jakiś mało wyrazisty, pozbawiony drobnych szczegółów i smaczków. Postaci niby są, ale także jakieś takie trochę drewniane. Krótko mówiąc, dobrze, ale bez fajerwerków. Niemniej jednak ziarno zostało zasiane, a ciekawość rozbudzona. Postanowiłem sięgnąć po Sagę Wiedźmińską.

Wiedźmin - moje ulubione postaci

Pierwsze dwa tomy mnie nie porwały. Dopiero "Chrzest Ognia" i "Wieża Jaskółki" na dobre wciągnęły mnie do świata Geralta i jego przyjaciół. Tutaj - moim zdaniem - Autor się rozpędził, powieść nabrała rumieńców, smaku i tempa. "Pani Jeziora" nieco ostudziła moje zachwyty, a już samo zakończenie nieco mnie rozczarowało, ale o tym za chwilę, ponieważ w tym miejscu chciałbym wspomnieć o postaciach, które (pomijając głównego bohatera, Ciri i kręcące się wokół Geralta czarodziejki) najbardziej zapadły mi w pamięć. Jest to zupełnie mój subiektywny wybór i wskazane byłoby się z nim nie zgadzać:

• * bezdyskusyjnie na miejscu pierwszym cała ekipa rubasznych krasnoludów, a wśród nich oczywiście: Yarpen Zigrin i Zoltan Chivay - w ogóle trochę mało Autor o tych krasnoludach wg mnie pisał, a przecież to takie ciekawe stworzenia ;) , że o ich sposobie bycia oraz jakże bogatym słowniku nie wspomnę,
• * wyższy wampir o przydługim nazwisku: Emiel Regis Rohellec Terzieff-Godefroy - ten ujął mnie sposobem wyrażania swoich opinii, wiekową mądrością i dystansem kogoś, kto może, i wie więcej,
• * sadystyczny łowca nagród i zabójca Leo Bonhart, który - jakkolwiek by to nie brzmiało - imponuje profesjonalizmem i opanowaniem, chociaż później zaczyna nieco "kozaczyć" i momentami psuje pierwotny wizerunek zimnego i wyrachowanego zawodowca,
• * żołnierz służb specjalnych Nilfgaardu Cahir Mawr Dyffryn aep Ceallach, który koniec końców (żeby nie zdradzać szczegółów) zginął w obronie Ciri, polubiłem go za uczciwość, odwagę i żołnierską solidność.

Jak widać nie ma tutaj Jaskra, ale - na swoje usprawiedliwienie dodam - nie ma także wielu innych. Cóż by rzec wypadało? Jaskier to jakoś nie mój typ. Owszem jest towarzyski, momentami zabawny, momentami odważny, jednak jakoś w pamięć mi nie zapadł. To także moje subiektywne wrażenie, z którym Broń Panie Boże, zgadzać się nie lza.

Wiedźmin - język powieści

Jak postaci to i język, a język Sagi to osobne zagadnienie. Rubaszność i prostolinijność krasnoludów, uczone wywody czarodziejów, gładkie przemowy elfów, poetyckie wprawki Jaskra oraz proste i gwarowe kwestie ludu dodają powieści rumieńców. Język jest swojski, znany, bo mamy tu i gacie, i wrota, chmyza, łajno i wyciąganie kopyt, żeby wymienić tylko kilka. I chociaż może momentami za dużo jest chędożenia, kurwiego syna i rzyci (a może to było w grze?), to jednak czyta się to dobrze, jest soczyście i mocno, a przy tym można się nieźle uśmiać, bo czyż nie śmieszne są kwestie w stylu:

• * – Ktoś jedzie za nami – powiedział podniecony. – Na wozie!
  – Niesłychane – zadrwił wiedźmin, nie oglądając się. – Na wozie? A ja myślałem, że tutejsi jeżdżą na nietopyrzach.
• * Biedaków nigdy nie stać na nic. Dlatego właśnie są biedakami.
• * Przyjdzie gości w gaciach powitać. Ale po prawdzie, jacy goście, takie i powitanie.
• * – Synu – powiedział wreszcie bardzo serio. – Spójrz. Tam przy szynkwasie siedzi Evangelina Parr. Jest ona, trzeba przyznać, pokaźna. Ba, nawet wielka. Ale mimo jej rozmiarów ponad wszelką wątpliwość nie jest to kurwa zdolna położyć kres wszystkim kurwom.
• * Żarty na bok, jak powiedział król Dezmod, gdy wśród uczty goście nagle zaczęli sinieć i umierać.
• * Postęp (...) jest jak stado świń. I tak należy na ów postęp patrzeć, tak go należy oceniać. Jak stado świń łażących po gumnie i obejściu. Z faktu istnienia tego stada wypływają rozliczne korzyści. Jest golonka. Jest kiełbasa, jest słonina, są nóżki w galarecie. Słowem, są korzyści! Nie ma co tedy nosem kręcić, że wszędzie nasrane.
• * Kobietom pieniądze potrzebne nie są. Bo i po co? Nie piją, w kości nie grają, a kobietami, psiakrew, są przecież same.
• * Strzyg, wiwern, endriag i wilkołaków wkrótce nie będzie już na świecie. A skurwysyny będą zawsze.

Kończąc wątek języka dodam tylko, że być może to "kwestia osobnicza", ale wydaje mi się, że Trylogia Husycka oferuje jeszcze większe bogactwo językowe, z tym, że tutaj mamy bardzo dużo wtrąceń i zapożyczeń z łaciny, ale to znowu nadaje wypowiedziom wiarygodności i bardziej osadza je w kontekście kulturowym.

Wiele zwrotów zostało przetłumaczonych na końcu książki, ale nie wszystkie i nie w całości, co jest bardzo dobrym posunięciem ze strony A. Sapkowskiego, ponieważ zachęca czytelnika do samodzielnych poszukiwań i dociekań, co z kolei pozwala jeszcze bardziej "wsiąknąć" w opisywane w Trylogii Husyckiej wydarzenia (dłuższego zdania nie dało się już napisać...). Polecam do przeczytania: Trylogia Husycka (Narrenturm, Boży Wojownicy, Lux Perpetua). Warto.

Wiedźmin - historia z jajem?

Idąc dalej, jak postaci i język, to i historia. Historii zdradzał nie będę. Rzeknę jeno, że jak dla mnie historia jest długa i zagmatwana, ma wiele wątków pobocznych, w których nawiasem mówiąc, czasem się gubiłem, ale czy jest najciekawsza? Otóż wg mnie, niekoniecznie. To coś podobnego, jak we współczesnych grach cRPG (computer Role Playing Game): czasem nie główny wątek, lecz zadania i misje poboczne, dają więcej smaczków i satysfakcji z zabawy - czytania. W moim odczuciu tutaj jest podobnie. Wiele razy więcej frajdy niż losy Ciri dostarczyły mi historie tylko pośrednio z głównym nurtem powiązane. De gustibus non disputandum est - jak mawiali starzy mądrzy ludzie ;)

Summa summarum

Summa summarum uważam, że warto Sagę Wiedźmińską przeczytać. Warto (mimo moich zastrzeżeń) dla opowiedzianej historii, warto dla bohaterów, warto wreszcie dla języka w tejże użytego. Warto, ponieważ jest to niejako nasz, polski, swojski świat. Świat osadzony w realiach fantasy, ale jakoś tak - wg mnie przynajmniej - nawiązujący do realiów dawnej (i może nie tak dawnej, bo czyż Imperium Nilfgaardu nigdy nie skojarzyło się Wam z Trzecią Rzeszą?) Polski, czy Europy. Świat, z którego możemy być dumni, ponieważ wymyślił go Polak i zrobił to na tyle dobrze, że polskiej produkcji gra komputerowa bazująca na postaci wiedźmina Geralta, jako jedna z niewielu polskich gier, odniosła znaczący sukces na całym niemal zupełnie już zamerykanizowanym świecie.

Jeszcze tylko kilka słów o zakończeniu. Bo tak po prawdzie, to sam nie wiem, czego oczekiwałem i spokoju mi to nie daje. No bo jakże to tak, najpierw tyle kombinacji, poszukiwania, skakanie po światach, a później tak po prostu widły, łódka i nic? Nie, no przecież pobrali się i było wielkie wesele..., pewnie, chcielibyście, nic z tego. Widzi mi się, że to otwarte zakończenie. Każdy może wydumać dalszą część historii, taką jaka najbardziej mu się podoba, a kto wie, może gdzieś tam, w którymś z wielu światów, żyją sobie szczęśliwie Geralt i Yen...

Do napisania tego tekstu skłoniło mnie obejrzenie programu podróżniczego "Inny świat" prowadzonego przez Tomka Michniewicza. Konkretnie odcinek o wyprawie Tomka z wybraną osobą na Malediwy i najpierw pokazanie turystycznego raju od strony raju właśnie, czyli tak jak Malediwy spostrzega przeciętny turysta, a następnie skontrastowanie doświadczenia tego tropikalnego raju z tonami śmieci usuwanymi na jedną z wysp archipelagu - wyspę Thilafushi.


Skąd pochodzą śmieci? W głównej mierze z pięknych i luksusowych kompleksów hotelowych. Z tych rajskich domków przy plażach, które przychodzą nam na myśl o Malediwach. Z hoteli, w których turyści mają zapewnione chłodne lodóweczki z małymi plastikowymi buteleczkami... Tony (bodajże 300 ton dziennie) tych przeróżnych buteleczek lądują później na wyspie-śmietnisku, gdzie jedyną metodą utylizacji jest ich spalanie. Tak, w upale codziennie pali się kilkaset ton plastiku. Smród, czarny dym, pył i śmieci przedostające się do lazurowej wody. A 20 km dalej turystyczny raj!

Przyznam szczerze, że do tej pory także jakoś o tym nie myśleliśmy. Niby wiedzieliśmy, że hotele - resorty produkują olbrzymie ilości śmieci. Niby zdawaliśmy sobie sprawę, że gdzieś te śmieci muszą się podziewać. Nigdy jednak nie przeszło nam przez myśl, że jest to - przynajmniej na Malediwach - aż taki problem.

Zdjęcia za: http://www.turborotfl.com/

Nawet Matylda - żywo ekologią zainteresowana - nigdy jakoś nie dotarła do tego problemu. Z przykrością musimy przyznać, że także i my dołożyliśmy swoją cegiełkę do tych hotelowych wysypisk. Bo chociaż na Malediwach nie byliśmy, to jednak zdarzyło nam się bywać w różnych miejscach, hotelach i państwach, które pewnie sprawę utylizacji śmieci pozostałych po turystach rozwiązują w podobny sposób. Tak, piliśmy wodę z plastikowych butelek i używaliśmy jednorazowych plastikowych kubeczków do napojów. Jedyne, co nas tłumaczy, to fakt, że staraliśmy się to robić rozsądnie.

Czy zatem powinniśmy czuć się winni z powodu tego, że jakieś państwo nie potrafi poradzić sobie ze śmieciami produkowanymi przez turystykę (a na Malediwach np. 90% podatków pochodzi z turystyki właśnie)? Przecież my, jako turyści, płacimy i to dość słono, za możliwość przebywania w pięknych resortach. Czy to nasz problem, że ktoś, zamiast zająć się sensowną utylizacją odpadów, wywozi je na pobliską wyspę przekształconą w wielkie śmietnisko?

Nie potrafię jednoznacznie odpowiedzieć na te pytania. Wydaje mi się jednak, że możemy - będąc na tego typu wakacjach - ograniczyć przynajmniej produkcję śmieci. Ja wiem, że w krajach tropikalnych, azjatyckich itp. zaleca się picie tylko i wyłącznie butelkowanej wody. Na to chyba nic nie poradzimy. Niespecjalnie jestem gotowy zachęcać kogoś do picia wody, którą bez przeszkód spożywają lokalni mieszkańcy. Inna flora bakteryjna, inna odporność - raczej się nie da...

Możemy jednak przynajmniej wypijać tę wodę do końca. Ileż to razy, będąc na wakacjach, widzieliśmy "niedopite" butelki z wodą pozostawione beztrosko przez turystów gdzieś na terenie hotelu, czy miejsc zwiedzania. Ileż to razy widzieliśmy dzieci i dorosłych zużywających tony jednorazowych kubeczków, bo przecież jest "all inclusive", kubeczki i napoje są darmowe. Po co więc dwa razy pić z tego samego kubka, skoro za każdym razem możemy wziąć nowy? Ileż widzieliśmy porzuconych przez dzieci gumowych, dmuchanych czy plastikowych zabawek. Oj tam, któż by się tym przejmował - mamusia kupi nowe koło do pływania...

Turystyka zorganizowana na pewno dla wielu ludzi ma swój urok. Umożliwia stosunkowo bezstresową podróż i pobyt w miejscach, do których inaczej pewnie nie dotarliby nigdy. Umożliwia wypoczynek, zwiedzanie, relaks. Ma też jednak wady i ciemne strony. Najbardziej rzucającym się w oczy jest chyba fakt, że miejsca egzotyczne w związku z napływem turystów i wzrostem możliwości łatwego podróżowania, przestają być miejscami egzotycznymi. Stają się komercyjnymi przedsiębiorstwami nastawionymi na kicz, tandetę i wyciągnięcie z przyjezdnych jak największej ilości pieniędzy.

Jak dla mnie jest to problem nierozwiązywalny. Każda egzotyczna głusza, czy nieznana kultura przestanie być nieznaną i egzotyczną, kiedy zaczną ją najeżdżać hordy ciekawskich ludzi. Z drugiej strony chyba każdy z nas chciałby zobaczyć wspomniane w tym wpisie Malediwy, spędzić urlop na Sri Lance, czy podglądać życie na bajecznych rafach koralowych... Tak źle i tak niedobrze.

Nie mam pomysłu na rozwiązanie tego problemu. Podsumowania nie będzie. Może tylko takie, że jeżeli już na te wspaniałe wakacje jeździmy to postarajmy się:

• * szanować miejscową kulturę, zwyczaje i konwenanse,
• * nie zaśmiecać miejsca, do którego przyjechaliśmy, bo za kilka lat zamiast np rafy będziemy mieli wysypisko,
• * nie psuć tubylców pieniędzmi - za pracę należy się płaca - lecz wszystko w granicach rozsądku,
• * zachowywać się godnie i kulturalnie - wiem - głupio to brzmi "godnie i kulturalnie", lecz będąc na wakacjach zdarzało mi się oglądać zachowania, które niby cywilizowanym ludziom nijak nie przystoją,
• * ograniczać zbędną konsumpcję i zużywanie jednorazowych opakowań, naczyń lub butelek - pomyślmy sobie, że z tym naszym beztrosko wyrzuconym kubeczkiem ktoś będzie musiał coś zrobić, kubeczek sam z siebie w cudowny sposób nie zniknie i się nie zutylizuje,
• * szanować miejsca, w których przebywamy - nie zabierać kawałków muru chińskiego, nie starać się przemycić muszli z rafy, nie niszczyć roślinności w imię chęci posiadania pięknego kwiatka,
• * nie robić zdjęć tam, gdzie sobie tego nie życzą, o czym zazwyczaj informują stosowne tabliczki informacyjne,
• * i wreszcie na koniec: nie chodzić w sandałach nałożonych na przepiękne białe skarpetki z logiem znanej firmy ;)

Aktywność fizyczna – wtorek – 17 czerwca 2014: bieg

Dzisiaj jeden z naszych obiadków, które ze smakiem wsuwamy po niedzielnym multisporcie (co to jest multisport możesz sprawdzić np tutaj). Tym razem padło na:

• frytki karbowane - kupione gotowe mrożone - nie jesteśmy aż tak ambitni, aby robić je samemu,
• wędzonego trewala - bardzo smaczna morska ryba, dość tłusta, praktycznie bez ości, jak dla nas o wiele lepsza od makreli, zwarte i przyjemne mięsko,
• sałatka złożona z: czerwonej papryki, mini sałaty rzymskiej, cebuli dymki wraz ze szczypiorem, do smaku pieprz ziołowy, pieprz czarny, może być oliwa lub olej rzepakowy, który także jest wartościowym tłuszczem roślinnym, o czym często, zafascynowani pro-oliwną propagandą zapominamy.

Aktywność fizyczna – wtorek – 10 czerwca 2014: bieg

Otóż razu pewnego, w pewnym markecie zakupiliśmy przyprawę o wdzięcznie brzmiącej nazwie "curry". Rzeczone curry przeleżało sobie jakiś czas w kuchennej szafce, aż wreszcie nadszedł dzień, w którym postanowiłem owej aromatycznej przyprawy użyć.



I co w tym niby takiego ciekawego? - spytacie.
Ano to, że tak jakoś z przypadku spojrzałem na skład tej mieszanki i oto ku mojemu wielkiemu zdumieniu i zadziwieniu, na trzecim miejscu listy składników znalazłem (fanfary i werble...): wzmacniacz smaku: glutaminian monosodowy!!!



Nie jestem specem od curry, ale reszta składników wyglądała całkiem w porządku, ot: sól, kurkuma, czosnek, imbir, gorczyca biała, cynamon, kozieradka, korzeń lubczyku, kmin rzymski, kardamon, kolendra, cukier, goździki, papryka chili, papryka słodka, pieprz czarny. Prawda, że godne, aromatyczne i całkiem bogate zestawienie? Dam już spokój soli na pierwszym miejscu, bo może curry potrzebuje sporo soli - nie wiem - nie wypowiem się.

Czy zatem szanowny producent musiał do tego wszystkiego załadować ten nieszczęsny glutaminian monosodowy? Czy bez tego wzmacniacza smaku przyprawa byłaby nieodczuwalna? Mniej aromatyczna? Mniej indyjska wreszcie? Kto i gdzie, w jakich starych recepturach wymyślił, żeby do curry dodawać glutaminianu monosodowego? Czy może firma produkująca to curry odnalazła jakieś cudem ocalałe zapiski o tym traktujące?

Myślałem, że kupując mieszankę przypraw w stylu curry mogę sobie darować spoglądanie na jej skład. Wystarczy już chyba, że czytam składy większości pozostałych produktów żywnościowych, które nabywamy. Próżne nadzieje. Kupując mieszanki przypraw, także należy uważnie czytać ich skład.
Nie wiem, czy inne firmy produkujące mieszankę curry także dodają do niej glutaminian monosodowy. Nie wiem i nie interesuje mnie to. Ja kupiłem curry tej firmy i w nim znalazłem coś, czego tam być nie powinno. Nie powinno być tym bardziej, że na nadruku opakowania producent umieścił sobie nawet taki fikuśny znaczek z napisem "Quality product". Czy zatem "produkt dobrej jakości" nie może obejść się bez chemicznego polepszacza smaku?



Wiecie co, gotów byłbym zrozumieć, gdyby tym chemicznym dodatkiem było coś, bez czego produkt faktycznie nie przetrwałby na półce dłużej niż 12 godzin. Nie byłbym tym faktem zachwycony, no ale trudno, świat jest jaki jest, nasza cywilizacja jest, jaka jest, tak to jakoś sobie wszystko pokręciliśmy... trudno, przymknę oko. Ale dodawanie chemii, bez której to curry mogłoby z powodzeniem się obejść? Po co, ludzie, po co?