Prosto i aktywnie

Odwieczny i bez końca eksploatowany temat walki dobra ze złem, albo jak kto woli, zła z dobrem. I znowu: "Cóż to jest prawda?" (z kpiącą nutką w głosie). I znowu kolejny dobry bardzo skutecznie dostaje po swojej dobrej d...pie.

Może i szkoda. Chociaż, z drugiej strony, po co się wtrącał. "Nastawaj w porę i nie w porę". A nastawaj sobie. Bóg z tobą. Tak mógłby powiedzieć każdy przeciętny zjadacz chleba i doprawdy nie wiem, czy byłoby w tym coś złego.

Dziś chcę tego. Jutro czegoś zupełnie innego. Po co martwić się na zapas? I najważniejsze wreszcie pytanie: -W imię czego/kogo?

ZSRR jakiego nie znamy. Świat morderców, narkomanów, gangsterów i wszelakiej maści rzezimiechów. Tę część rzeczywistości państwo radzieckie bardzo skrzętnie ukrywało. Ta część oficjalnie nie istniała. Wszyscy uczciwie i ciężko pracowali. Wszyscy służyli krajowi i partii. Wszyscy byli zadowoleni. A tutaj nagle Ajtmatow wyjeżdża z taką książką...


Co prawda powieść ukazała się chyba pod koniec lat 80-tych, ale zawsze. ZSRR jeszcze istniał. Nie były to już co prawda czasy betonowego Breżniewa, czy schorowanych Andropowa i Czernienki, lecz machina jeszcze była w ruchu. System chwiał się, lecz wciąż trwał...

Biedny Abdiasz świata oczywiście nie naprawił. Walka dobra ze złem toczy się dalej. W wolnej chwili warto o niej poczytać, sięgając choćby po Golgotę Ajtmatowa.

Zdjęcia z niedzielnej wycieczki rowerowej. Krótki opis wyjazdu znajdziecie w Dzienniku aktywności fizycznej – 19 - 25 maja 2014.

Straszny dwór (w ruinie)

Bąki, żaby, kwiatki i ślimaki

Aktywność fizyczna – wtorek – 20 maja 2014: bieg

Aktywność fizyczna – sobota – 24 maja 2014: brak

Prziszła burza i trzeba było w domu się chować, ot co!

Aktywność fizyczna – niedziela – 25 maja 2014: bieg+rower

W niedzielę za to sobie odbiliśmy sobotnią burzę. Otóż, tak, już piszę wszystko po kolei. Najpierw wstałem wczesnym rankiem, znaczy się o 7.00 i jakieś pół godziny później byłem już na trasie biegowej. Matylda nie pobiegła ze mną, ponieważ ostatnio ma jakiś kryzys biegowy i spadek wiary w swoje możliwości, jeżeli chodzi o tę formę ruchu. Myślę, że po jakimś czasie samo przejdzie. Jako, że to niedziela, to zrobiłem sobie spokojne wybieganie - cały bieg jednostajnym tempem - o długości prawie 15 km. Biegło się bardzo przyjemnie. Było pochmurno, lecz nie padało. Brak wiatru. Cisza i spokój ze strony ludzi oraz wielki poranny ruch wszelkich ptaków zamieszkujących w lesie. Coś pięknego. Chyba już zawsze będę wstawał w niedzielę wcześniej i ruszał pobiegać po lesie. Warto.


Po powrocie z biegania odpocząłem sobie kapkę, podładowałem telefon, w małą podręczną sakwę zapakowałem kilka drobiazgów oraz butlę wody i razem z Matyldą wsiedliśmy na rowery. Plan był prosty. Dojechać do oddalonego od nas o jakieś 35 kilometrów miasteczka, wypić kawę w kawiarni i wrócić do domu. Słowo się rzekło, kobyłka u płotu.

Bez wielkich problemów zrobiliśmy pierwszą cześć trasy. Jechało się szybko i wygodnie. Na miejscu w pierwszej kawiarni okazało się, że akurat dzisiaj ekspres nie działa i jeżeli chcemy kawę, to może być "sypana". Phi, sypaną to ja mam w domu, nie muszę po nią jeździć taki kawał drogi! Podjechaliśmy na rynek i tutaj już pełny sukces. Dla mnie latte (nie to, żebym jakoś specjalnie przepadał, bo przeważnie biorę espresso, ale czasem warto coś zmienić), dla Matyldy kawa - specjalność zakładu - coś podobnego do latte z dodatkiem syropu wg mnie o smaku marcepana. Całkiem godny napitek. Posiedzieliśmy, popatrzyliśmy na ludzi wychodzących z kościoła, wypiliśmy kawkę i ruszyliśmy w drogę powrotną. Powrót był trochę mniej przyjemny, ponieważ:

• zza chmur już na dobre wyszło słońce i zaczęło przygrzewać,
• jechaliśmy prawie cały czas pod wiatr
• większa część drogi powrotnej była pod górkę, nie stale oczywiście, były też i zjazdy, wciąż jednak wspinaliśmy się nieco wyżej

Po drodze udało nam się zobaczyć kilka różnych zwierzątek, a były to: młoda sarna (nie udało się zrobić zdjęcia, płochliwa cholera), żaba (zamarła ze zgrozy i udało mi się ją cyknąć), bąk (przysiadł na kwiatku i już go miałem), ślimaki (no, jakoś, jakoś udało mi się je w kadrze zatrzymać) oraz jakieś sporych rozmiarów brązowe ptaki (niestety nie wiem, jak się nazywają, zdjęcia oczywiście nie udało się zrobić). Jeden z tych ptaków zerwał się z niskiej gałęzi dosłownie kilka metrów przed nami i przeleciał nam niemal nad głowami. Duża bestia była! Ogólnie ciekawa wycieczka. Zdjęcia z tego wyjazdu zamieszczam we wpisie  "Zdjęcia z wycieczki rowerowej 25 maja 2014".

Koniec końców, dotarliśmy szczęśliwie do domu. Licznik rowerowy pokazał 74 km, GPS w telefonie 71. Jak na nas, to już całkiem sensowna trasa.

Jeden z naszych wakacyjnych urlopów zdarzyło nam się spędzić w Maroku. Muszę przyznać, że przed wyjazdem do tego kraju mieliśmy mieszane uczucia. Po wakacjach w innych krajach arabskich obawialiśmy się nieco, że spotkamy się z podobną nachalnością ulicznych sprzedawców i naganiaczy, którzy skutecznie zniechęcali nas do wyjścia z kompleksu hotelowego na spotkanie z lokalnym życiem i kulturą.

Tymczasem Maroko bardzo pozytywnie nas zaskoczyło: swobodnie mogliśmy się poruszać po lokalnych medinach, chłonąc kolory, smaki i zapachy tego niezwykłego miejsca bez narażania się na nachalne nagabywanie, lub - jak to miało miejsce w Egipcie - wręcz wciąganie opierających się turystów do lokalnych sklepików.

Miejscem, które zrobiło na mnie największe wrażenie podczas naszych marokańskich wojaży była medina w Fezie. Wchodząc w plątaninę kilku tysięcy wąskich uliczek wypełnionych po brzegi straganami oferującymi lokalne specjały, sklepikami oraz warsztatami rzemieślników którzy od wielu pokoleń kultywują tradycję wytwarzania niepowtarzalnych przedmiotów codziennego użytku takich jak lampy, miedziane tace i wyroby z drewna od szkatułek na biżuterię poczynając, a na misternie rzeźbionych drzwiach kończąc, ma się wrażenie jakby czas stanął w miejscu kilkaset lat temu. Za brudnymi i zaniedbanymi bramami pysznią się niezwykłe domostwa - riady z ogrodami i fontannami, umeblowane w starym marokańskim stylu-oazy spokoju wśród oceanu gwarnych uliczek.

Oczarowała nas również marokańska kuchnia - pełny aromatycznych przypraw i ziół melanż tradycji kulinarnej Berberów, Arabów, Żydów sefardyjskich oraz Francuzów. Dla miłośników pysznych i zdrowych posiłków jest to istny raj na ziemi. Pyszne ryby i owoce morza w bardzo przystępnych cenach, warzywa z kaszą kuskus, ciecierzyca, tradycyjny tadżin przygotowywany na wiele sposobów, świeżo wyciskane soki owocowe, przepyszna kawa i tradycyjna miętowa herbata to tylko niektóre z pyszności których skosztowaliśmy podczas pobytu.

Standardowy zestaw herbatki miętowej dla dwojga

Bardzo smakowało mi również pieczywo – spuścizna postkolonialnego Maroka - francuskie bagietki, croissanty, pyszne bułeczki z czekoladą, a wszystko świeże i chrupiące.


Po powrocie do Polski w drodze z lotniska zatrzymaliśmy się, aby nieco odsapnąć w jednym z wielu przydrożnych barów. Studiując menu z przerażeniem skonstatowałam, iż nie ma w nim niczego, co da się zjeść.
W końcu zjadłam barszcz z torebki i wypiłam cappucino (niestety też z torebki). Kontrast pomiędzy tą chemiczną nędzą, a naszym wakacyjnym menu obfitującym w świeże i naturalne produkty był druzgocący.

W długie jesienne wieczory, przeglądając wakacyjne zdjęcia, zaczęliśmy marzyć o wyjeździe do Maroka na dłużej. Maroko jest niedaleko Europy, koszty życia są nieco niższe, wspaniały klimat, prostota życia i oczywiście pyszne jedzenie. Niestety pomysł ten jak na razie pozostaje w sferze marzeń, ale kiedyś, kto wie?

Na razie pracowicie uczę się francuskiego, dzięki któremu można całkiem nieźle  funkcjonować w postkolonialnym Maroku, chociaż tak naprawdę językiem urzędowym jest arabski. Mam nadzieję, że ta wiedza przyda się podczas kolejnych wizyt w tym niezwykłym kraju. Angielski na marokańskiej prowincji na niewiele się przydaje.

Oczarowana Marokiem, jakiś czas temu na wirtualnych półkach ulubionej księgarni znalazłam dwie pozycje, które natychmiast znalazły się w moim koszyku: „Dom w Fezie” i „Dom Kalifa”.

Opowiadają one prawdziwe historie osób, które spełniły swój „marokański sen” i zamieszkały w tym niezwykłym kraju. „Dom Kalifa” to przezabawna historia Tahira Shaha, który zmęczony angielską pogodą wyrusza w stronę marokańskiego słońca i decyduje się na zakup Domu Kalifa - piękniej rezydencji, która jednak lata świetności ma już zdecydowanie za sobą.

Autor rozpoczyna remont swojej wymarzonej siedziby, co pociąga za sobą łańcuch zabawnych, ale i mrożących krew w żyłach zdarzeń. Koniec końców egzotyczna Casablanka (notabene nie mająca nic wspólnego z pewnym hollywoodzkim filmem) staje się wymarzonym domem dla niego i jego rodziny.

„Dom w Fezie" to książka napisana przez Australijkę - Suzanne Clarke, która swojego raju na ziemi postanowiła poszukać w zakamarkach mediny w Fezie. Po wielu perypetiach stała się posiadaczką ponad trzystuletniego riadu i tutaj zaczynają się jej zmagania, a wyidealizowany obraz Maroka jako krainy baśni tysiąca i jednej nocy zderza się z rzeczywistością - potyczkami z marokańską biurokracją oraz specyficznym podejściem do pracy marokańskich rzemieślników.

W obu książkach niezmiernie spodobało mi się to, iż autorom bardzo trafnie udało się przedstawić zderzenie dwóch kultur i zupełnie różnych mentalności - człowieka zachodu - z barwną mentalnością marokańską.


Wszystko to prowadzi do różnych zabawnych perypetii. Obie książki napisane są w lekkim dowcipnym stylu - zdecydowanie polecam, nie tylko tym, którzy planują wyjazd do tego niezwykłego, położonego na styku Afryki i Europy kraju. Warto przeczytać choćby dla relaksu oraz poszerzenia wiedzy o kulturze i marokańskich zwyczajach.

Na zakończenie kilka zdjęć z Maroka

W niedzielę postanowiliśmy zaszaleć z węglowodanami i cukrem i zrobiliśmy tytułowe naleśniki z serem i syropem klonowym!

• Naleśniki - odmiana tradycyjna - składająca się z mąki pszennej, mleka, jajek, odrobiny oleju i szczypty soli. 
• Serek - zwykły serek naturalny o bardzo przyzwoitym składzie. Do serka dodałem odrobinę cynamonu dla smaku.

Wyszło pyszne i niezdrowe!  Naturalny serek z dodatkiem cynamonu pięknie komponował się ze słodkim syropem klonowym. Poza tym było dużo, słodko i trochę tłusto. Połączenie węglowodanów z tłuszczem, że o białej mące typ 650 chyba, już nie wspomnę! Dietetycy już mogą załamywać ręce ;)

Nie jemy tak jednak codziennie, a tylko od wielkiego dzwonu. Poza tym dość intensywnie ćwiczymy i raz na jakiś czas takie małe szaleństwo się należy! Matylda jak to przeczyta, to pewnie powie, że sam przed sobą się tłumaczę, bo mam problem, gdy zjem coś słodkiego i muszę to jakoś zracjonalizować (nie, nie mam takiego problemu, no, może trochę...). Dobra, już zracjonalizowałem. Teraz fotki:

Aktywność fizyczna – wtorek – 13 maja 2014: bieg

Aktywność fizyczna – sobota – 17 maja 2014: bieg